Hiroshima Skitrip

Dit weekend ben ik met een paar vrienden naar Hiroshima gegaan om te skiën.
We moesten hiervoor om 22:00uur bij het busstation van Kumamoto zijn. Omdat ik daarvoor ook nog Japanse les had was het voor mij erg krap om op tijd bij de bus te zijn. Hierdoor liet ik me verleiden om mee te rijden met de rest van het verkeer, wat in dit geval (en in veel gevallen in Japan) betekende dat ik sneller reed dan de toegestane snelheid.

Toen ik hier net kwam werd ik continu rondgereden door mijn supervisor omdat ik zelf nog geen auto had. En mijn supervisor rijdt eigenlijk altijd zo’n 30 km/u harder dan wat aangegeven staat op de weg of op de borden als maximale snelheid. Zelfs wanneer we langs politieauto’s reden nam ze niet de moeite om haar vaart te minderen en toen ik er naar vroeg vertelde ze mij dat dit in Japan gedoogd wordt.
Omdat de politie haar nooit aanhield (terwijl we echt wel meerdere malen langs politieauto's hebben gereden met meer dan 30 km harder dan de toegestane snelheid) geloofde ik haar.

Normaal probeer ik me toch een beetje aan de snelheid te houden. Zeker als ik binnen de bebouwde kom rijd. Maar goed, vrijdag dacht ik dus aan mijn supervisor en aan het op tijd komen bij de bus.
En, ik denk dat iedereen hem al voelt aankomen, uitgerekend vrijdagavond was er massale controle door de politie. Dat wil zeggen: iedereen die ook maar iets harder reed dan de toegestane snelheid werd naar de kant van de weg gehaald. Mijn supervisor bleek dus geen gelijk te hebben over het gedoogbeleid met betrekking tot het overschrijden van de toegestane snelheid.
Ik moest me dus ook melden en omdat ik niet op een Japans rijbewijs maar met een internationaal rijbewijs rijd was het kennelijk te complex voor de politieagenten om mijn boete aan de kant van de weg af te handelen.
Een politieagent stapte bij mij in de auto en ik moest hem naar het politiebureau rijden. Ik had inmiddels nog maar een kwartier om op tijd te komen voor de bus, terwijl je over dat stuk toch al gauw 25 minuten doet.
Eenmaal aangekomen bij het politiebureau kreeg ik te horen dat het, in verband met het internationale rijbewijs, toch wel minimaal een uur of misschien wel twee uur kon gaan duren. Ik zag mijn wintersportweekend al aan mijn neus voorbij gaan, maar ik probeerde de zaak toch nog te redden.

Twee minuten en twee telefoontjes later stond ik weer op de stoep voor het politiebureau en was ik op weg naar de bus.
Het eerste telefoontje was naar Jamie, een vriend van mij die de georganiseerde reis had geregeld voor ons. Hij zou proberen de buschauffeur op mij te laten wachten.
Het tweede telefoontje was naar mijn Japanse collega Engels, die regelde dat ik het gesprek met de politie na het weekend zou kunnen doen.
Ik moet nu komende donderdag met mijn supervisor terug naar het politiebureau en dan krijg ik te horen wat mijn straf wordt.

Het weekend begon dus uitermate beroerd, maar de bus was gelukkig wel blijven wachten en ik was uiteindelijk dan toch op weg naar Hiroshima.
Na een nachtrit en nauwelijks geslapen te hebben kwamen we aan bij het eerste skigebied waar we naartoe zouden gaan. De weersomstandigheden: geen sneeuw (!), ijskoude, snijdende wind en regen. Dit zijn wel de slechtste weersomstandigheden die je kunt hebben als je gaat skiën. Ze hadden de pistes volgespoten met nepsneeuw, maar deze was op sommige stukken heel erg ijzig, op andere stukken redelijk blubberig en op sommige stukken lag er zelfs helemaal geen sneeuw maar was er slechts gras!
Nu is Hiroshima een stad waar in principe altijd wel genoeg te zien en te doen is om je te vermaken, maar omdat we met een georganiseerde reis in Hiroshima waren moesten we wachten op de bus. Deze zou pas weer om vier uur vertrekken.

’s Avonds verbleven we in het Prince hotel. Vanuit hier ging ik met mijn vrienden nog even Hiroshima in om Okonomiyaki te eten, een specialiteit uit Hiroshima (zie: foto’s). Je kunt dit in principe ook wel in andere plaatsen eten in Japan, maar het is nergens zo lekker als in Hiroshima. In de meest ideale situatie eet je dit direct van de bakplaat en door aan te schuiven aan de bar (met dus de bakplaat) maak je ook nog eens snel en makkelijk contact met Japanners en met de kok/eigenaar van het restaurant.
Na een gezellige avond in Hiroshima waren we allemaal wel redelijk uitgeput. We besloten daarom maar redelijk op tijd naar bed te gaan en dus ging het licht rond een uur of 1 uit.

De volgende ochtend ging de wekker alweer af om zeven uur. We hoopten allen op beter skiweer voor de tweede dag en toen de bus door het laatste dorpje reed voor het tweede (en laatste) skigebied waar we naartoe zouden gaan zagen we zowaar echte sneeuw liggen.
Nog steeds niet genoeg om op te kunnen skiën helaas, maar het weer was in ieder geval beter. Geen ijskoude wind en minder regen en nu was de bovenste laag van de sneeuw op zijn minst natuurlijke sneeuw.
Helaas waren de pistes op de eerste dag qua route wel weer mooier, maar goed, je kunt niet alles hebben...

Ik heb dit weekend in ieder geval lekker aan mijn skitechniek kunnen werken en ik ben erg blij dat ik niets heb gebroken gezien de conditie van de sneeuw en het weer. Verder weet ik nu in ieder geval dat snowboarden veel populairder is in Japan dan skiën. Ongeveer 10 % van de Japanners die op wintersport gaan skiet, de rest zijn snowboarders.