Plezier op het werk

De meeste Nederlanders moeten er waarschijnlijk niet aan denken om zoveel tijd op hun werk door te brengen als de Japanners doen. En op zich ben ik zelf ook een voorstander van een iets betere balans tussen werk en privéleven, maar misschien kunnen we wel iets leren van de Japanners wat betreft werken.
Zoals de Japanners hier namelijk met hun collegae omgaan zou ik me bijna kunnen voorstellen dat je met plezier van 08:00 tot 19:00uur iedere dag van de week naar je werk gaat.

Hoe vaak klappen wij bijvoorbeeld voor iemand die zijn werk (“gewoon”) goed doet?
Hoe vaak geven we elkaar complimenten? Hoe vaak zeggen we (gemeend) tegen een collega dat hij/zij niet moet vergeten dat hij erg goed is in wat hij/zij doet? Of dat iemand waarschijnlijk wel erg moe zal zijn omdat hij/zij erg hard heeft gewerkt (zonder sarcastisch te zijn).
Hoe vaak staan we écht voor elkaar klaar en hebben we er absoluut geen moeite mee om elkaars taken over te nemen of om elkaar bij te staan in het volbrengen van deze taken?
Groet u uw collega elke dag hartelijk? Behandeld u hem/haar uitermate correct en met alle mogelijke respect of beleefdheid van de wereld? Heet u uw collega elke dag van harte welkom en neemt u aan het einde van de werkdag, vol aandacht voor deze persoon, afscheid van hem/haar?

Natuurlijk zit hier ook een aantal cultuurverschillen aan vast die we niet één-twee-drie kunnen veranderen. Ik zie de leerlingen in Nederland nog niet zo snel buigen voor en na iedere les, de docenten bedanken voor de fantastische les of ver voor aanvang van de les aanwezig zijn (al moet ik zeggen dat ik dat laatste wél heb meegemaakt. Bedankt Koen voor het zo goed opvoeden van (de toenmalige) 2A!). Maar goed, wie weet kunnen we samen iets met deze culturele verschillen.

Uiteraard kijk ik hier ook wel een beetje door een gekleurde bril. Helemaal omdat de leerlingen alles aan mij interessant lijken te vinden. Ze komen naar me toe om mijn armharen te strelen, om zichzelf te verbazen over de zichtbaarheid van mijn aderen in mijn armen, om mijn hoofdhaar aan te raken om te kijken of dat niet toevallig een pruik is of dat ik het misschien heb geverfd. Bij ieder woord dat ik uitspreek lijken ze gelukkiger te worden en beginnen ze vrolijk te lachen of hangen ze (figuurlijk) aan mijn lippen. Letterlijk hangen ze overigens ook aan mijn lichaam als ik niet uitkijk. Ze vinden het prachtig om mij als mensenlijk klimmenrek te gebruiken. Gelukkig heb ik nog geen ervaring met “koncho”. Van tevoren werd mij gewaarschuwd dat het niet de vraag zou zijn óf het zou gebeuren, maar wanneer. Zodra ik hiervan dus het slachtoffer ben geworden zal ik uitleggen wat “koncho” betekent.

Iets minder gecharmeerd ben ik van de dingen die ze hier met insekten doen. Leerlingen gebruiken een (levende) libelle bijvoorbeeld als waaier of als speelgoed vliegtuigje. En gebruiken kevers, torren, kakkerlakken, sprinkhanen, etc. als levende speelgoed auto’s of zo.
Maar goed, door maar voldoende met de leerlingen te spelen (tikkertje, voetballen, baseballen, hardlopen, touwtje springen, schommelen, klimmen, etc.) kan ik gelukkig hun gedachten van deze activiteiten afhouden.

Tot besluit vandaag wellicht een gat in de markt voor degene die er iets mee wilt doen in Nederland: Een tankstation in Japanse stijl.
In tegenstelling tot onze zelfservice maatschappij in Nederland wordt hier de pomp nog (net zoals vroeger bij ons) bedient door een pompbediende. Je kunt zelf lekker in de auto blijven zitten, terwijl de pompbediende de auto (op de automaat) vult. Ondertussen krijgt je auto een grondige schoonmaakbeurt (uitgevoerd door die zelfde pompbediende, soms met extra hulp) en krijg je een doek om het interieur van je auto zelf te stoffen of te poetsen. Als het tanken is geschiedt komt de pompbediende naar de auto toe om af te rekenen. En als het goed is kun je na vijf minuten (zonder uit de auto te zijn geweest) je tocht weer vervolgen.