Katten als taxichauffeurs
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Edwin
18 Oktober 2006 | Japan, Tokio
Op vrijdagavond vertrok ik vanuit mijn huis in Seiwa, Yamato-Cho, naar Diamond City Clair in Kashima om Glenn op te pikken voor onze trip naar Nagasaki.
In eerste instantie zouden we daarna Sarah (uit New York) ophalen, maar omdat ze ziek was geworden op de avond voor ons vertrek besloot ze zaterdag pas naar Nagasaki af te reizen en dus hoefden we alleen nog maar Stephen op te halen in Kumamoto.
Samen met de twee Ieren ging ik dus op pad.
Eerst nog even een dineetje pakken in Kumamoto in het beste Chinese restaurant van de omgeving en daarna zaten we vrij snel op de snelweg.
Dit was voor ons allemaal de eerste keer op de snelweg in Japan en dus was het even opletten geblazen naar bordjes die ons zouden vertellen wat de maximaal toegestane snelheid zou zijn. Helaas waren die er niet en dus volgden we maar gewoon de rest van het verkeer in de hoop en het vertrouwen dat we ons dan wel redelijk aan de snelheid zouden houden.
Aan de foto te zien die in de “zaterdagochtend auto” is gemaakt van hun eerste keer op de Japanse snelweg gingen zij wat sneller dan wij, maar ach, we hadden de tijd.
Ongeveer een uur voordat we Nagasaki zouden bereiken leken we nog even een probleem te krijgen. De tank was namelijk bijna leeg en in Kumamoto zou dat dan betekenen dat we pech hadden. Daar is namelijk geen tankstation te vinden die nog open is na 21:00uur. En gezien het feit dat geen van ons ervaring had buiten Kumamoto en het al 21:00uur was geweest begonnen we al te fantaseren over een nacht in de auto in plaats van overnachten in een fijn hotel.
Net op het moment dat we niet meer verder zouden kunnen reden we, wonder boven wonder, regelrecht naar een tankstation die nog wél open was. De tank dus maar snel gevuld en rond middernacht kwamen we aan in het centrum van Nagasaki.
Nog geen twee minuten nadat we de auto hadden geparkeerd in de parkeergarage naast de 7eleven waren we in gesprek met een groepje Japanners die ons wel naar een leuke tent wilden brengen. We hadden geen idee waar we terecht zouden komen, maar we lieten ons leiden door deze Japanse dames.
Uiteindelijk kwamen we terecht in een soort van Jamaicaanse reggae bar met (weinig maar) overwegend Internationale bezoekers. We werden hartelijk ontvangen, alsof we al jaren vaste klant waren en de gesprekken liepen vanzelf.
Glenn had een oogje op de Afrikaanse barvrouw en toen het later werd kwamen er twee dames deze bar binnen waarvan er eentje regelrecht op mij af stapte en me de dansvloer op trok.
Nog erg overrompeld door deze actie begon ik met haar te dansen en te praten. Het bleek dat ze uit Rusland kwam en dat ze nu sinds twee maanden in Japan woont en werkt. Heel even dacht ik bij mezelf: “Het zou toch wel heel bizar zijn als ik op deze manier in Japan aan een vrouw uit Rusland kom, terwijl je die in Nederland gewoon vanuit de luie stoel via het Internet kunt bestellen.” Maar goed, het was gezellig en dus dansten we vrolijk verder.
Niet veel later kwam er een Amerikaan binnen (formaat kleerkast) die begon te doen alsof hij de tent bezat en dit irriteerde ons allen mateloos. We besloten daarop maar naar een andere club te gaan.
De Russische nam ons mee naar een Russische dansclub, waarvan ik het vermoeden had dat deze in handen was van de Russische maffia, maar dat gaf het geheel wel een extra spannend sfeertje.
Stephen, Glenn en ik hadden alledrie het idee dat het pas 23:00uur was of zo, maar toen de disco sloot zagen we dat het al 07:00uur was! Sommige mensen stonden al weer op terwijl wij nog op zoek moesten gaan naar een hotel. Dit moest niet al te moeilijk zijn, want toen we Nagasaki binnen gereden kwamen zagen we een enorme stoet aan taxi’s staan.
Glenn, Stephen en ik hadden het idee dat er in Nagasaki meer taxi’s zijn dan dat er mensen wonen en er zijn al net zoveel katten. Logische volgende stap in deze redenering zou dus zijn dat de taxi’s worden bestuurd door de katten... euh...???
Nouja, in ieder geval hadden we sneller een taxi te pakken dan dat je dat in New York kunt doen en ook al moesten we de taxi chauffeur wakker maken, hij begreep prima dat hij ons naar het goedkoopste hotel moest brengen.
Goedkoop was het inderdaad, maar dit was tevens mijn eerste cultuurschok denk ik.
Wil je weten waarom, blijf dan deze site in de gaten houden voor het volgende bericht over onze overnachting.
In eerste instantie zouden we daarna Sarah (uit New York) ophalen, maar omdat ze ziek was geworden op de avond voor ons vertrek besloot ze zaterdag pas naar Nagasaki af te reizen en dus hoefden we alleen nog maar Stephen op te halen in Kumamoto.
Samen met de twee Ieren ging ik dus op pad.
Eerst nog even een dineetje pakken in Kumamoto in het beste Chinese restaurant van de omgeving en daarna zaten we vrij snel op de snelweg.
Dit was voor ons allemaal de eerste keer op de snelweg in Japan en dus was het even opletten geblazen naar bordjes die ons zouden vertellen wat de maximaal toegestane snelheid zou zijn. Helaas waren die er niet en dus volgden we maar gewoon de rest van het verkeer in de hoop en het vertrouwen dat we ons dan wel redelijk aan de snelheid zouden houden.
Aan de foto te zien die in de “zaterdagochtend auto” is gemaakt van hun eerste keer op de Japanse snelweg gingen zij wat sneller dan wij, maar ach, we hadden de tijd.
Ongeveer een uur voordat we Nagasaki zouden bereiken leken we nog even een probleem te krijgen. De tank was namelijk bijna leeg en in Kumamoto zou dat dan betekenen dat we pech hadden. Daar is namelijk geen tankstation te vinden die nog open is na 21:00uur. En gezien het feit dat geen van ons ervaring had buiten Kumamoto en het al 21:00uur was geweest begonnen we al te fantaseren over een nacht in de auto in plaats van overnachten in een fijn hotel.
Net op het moment dat we niet meer verder zouden kunnen reden we, wonder boven wonder, regelrecht naar een tankstation die nog wél open was. De tank dus maar snel gevuld en rond middernacht kwamen we aan in het centrum van Nagasaki.
Nog geen twee minuten nadat we de auto hadden geparkeerd in de parkeergarage naast de 7eleven waren we in gesprek met een groepje Japanners die ons wel naar een leuke tent wilden brengen. We hadden geen idee waar we terecht zouden komen, maar we lieten ons leiden door deze Japanse dames.
Uiteindelijk kwamen we terecht in een soort van Jamaicaanse reggae bar met (weinig maar) overwegend Internationale bezoekers. We werden hartelijk ontvangen, alsof we al jaren vaste klant waren en de gesprekken liepen vanzelf.
Glenn had een oogje op de Afrikaanse barvrouw en toen het later werd kwamen er twee dames deze bar binnen waarvan er eentje regelrecht op mij af stapte en me de dansvloer op trok.
Nog erg overrompeld door deze actie begon ik met haar te dansen en te praten. Het bleek dat ze uit Rusland kwam en dat ze nu sinds twee maanden in Japan woont en werkt. Heel even dacht ik bij mezelf: “Het zou toch wel heel bizar zijn als ik op deze manier in Japan aan een vrouw uit Rusland kom, terwijl je die in Nederland gewoon vanuit de luie stoel via het Internet kunt bestellen.” Maar goed, het was gezellig en dus dansten we vrolijk verder.
Niet veel later kwam er een Amerikaan binnen (formaat kleerkast) die begon te doen alsof hij de tent bezat en dit irriteerde ons allen mateloos. We besloten daarop maar naar een andere club te gaan.
De Russische nam ons mee naar een Russische dansclub, waarvan ik het vermoeden had dat deze in handen was van de Russische maffia, maar dat gaf het geheel wel een extra spannend sfeertje.
Stephen, Glenn en ik hadden alledrie het idee dat het pas 23:00uur was of zo, maar toen de disco sloot zagen we dat het al 07:00uur was! Sommige mensen stonden al weer op terwijl wij nog op zoek moesten gaan naar een hotel. Dit moest niet al te moeilijk zijn, want toen we Nagasaki binnen gereden kwamen zagen we een enorme stoet aan taxi’s staan.
Glenn, Stephen en ik hadden het idee dat er in Nagasaki meer taxi’s zijn dan dat er mensen wonen en er zijn al net zoveel katten. Logische volgende stap in deze redenering zou dus zijn dat de taxi’s worden bestuurd door de katten... euh...???
Nouja, in ieder geval hadden we sneller een taxi te pakken dan dat je dat in New York kunt doen en ook al moesten we de taxi chauffeur wakker maken, hij begreep prima dat hij ons naar het goedkoopste hotel moest brengen.
Goedkoop was het inderdaad, maar dit was tevens mijn eerste cultuurschok denk ik.
Wil je weten waarom, blijf dan deze site in de gaten houden voor het volgende bericht over onze overnachting.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
