Ga er maar eens rustig voor zitten (Tokyo deel 3)

Opnieuw is het vandaag gaan sneeuwen en is het ijzig koud in het Yamato-cho waar de lente maar niet door wilt zetten (mama, misschien dus toch maar de winterjassen inpakken!). Ik bedacht dat dit misschien wel komt omdat ik de winter ook nog steeds niet af heb gesloten op deze website. Hoog tijd dus om de laatste dagen in Tokyo te verslaan en wie weet begrijpt het weer dan dat het tijd wordt om over te stappen naar lenteweer.

Oud en nieuw in Tokyo...
Japanners zijn een erg moeilijk doorgrondbaar volkje. Het ene moment zijn ze erg gereserveerd en het andere moment kunnen ze zich compleet laten gaan. Mijn wilde gok was dus dat Japanners zich compleet zouden laten gaan met oud en nieuw: vuurwerk, liefde uitbarstingen, dronken mensen, juichend en knallend het nieuwe jaar in...
Gedurende de dag ben ik eerst naar Ueno Koen (Ueno Park) gegaan. Daar heerste een heel vreedzame sfeer die mij erg aansprak. Ueno Park ligt in het oudere, meer traditionele gedeelte van Tokyo, Asakusa. Ik kon dus niet naar deze buurt gaan zonder ook een bezoekje te brengen aan de nodige tempels en dingen die het oude, traditionele Japan zo mooi maken.
Bij mijn bezoek aan de Sensoji Tempel werd ik opeens op mijn schouder getikt toen ik een foto wilde maken. Ik draaide me om en warempel, in deze stad met 34 miljoen mensen (!!!) ontmoette ik opeens een collega ALT uit Kumamoto. Dat was erg bijzonder. Ze was daar met een vriend van haar uit Amerika. Samen besloten we wat meer van de omgeving te gaan zien.
Bij Sensoji (wat naar mijn mening overigens de mooiste tempel in Tokyo is) waande ik me even in het verleden. Mensen hadden zich verzameld om een grote bak waar rook vanaf kwam. Het verhaal gaat dat deze rook er voor zorgt dat je gezond blijft/wordt.
In mijn poging zoveel mogelijk rook over mij heen te krijgen stikte ik bijna en proestend besloot ik dat ik wel voldoende rook in en om mijn lichaam had gehad voor het komende jaar.
Verder was er een enorme hoeveelheid aan kraampjes waar ze diverse Japanse gerechten verkochten en ging een grote stroom mensen aan deze kraampjes voorbij voor een gebed in de tempel.

Na een middag dwalend doorgebracht te hebben in en rond Asakusa besloot ik terug te keren naar het hotel om me nog even op te frissen voordat de échte oudejaarsavond zou beginnen. Een andere reden om terug te keren naar mijn hotelkamer was mijn nieuwsgierigheid op het gebied van Japanse TV. Japanse TV programma’s zijn over het algemeen erg gestoord en over de top fout (wat ze in mijn ogen dan juist wel weer leuk maken) en ik was dus erg benieuwd hoe dat zou zijn op oudejaarsavond. Daarnaast had ik begrepen dat er een groot K1 evenement uitgezonden zou worden en omdat ik geen kaartjes had kunnen krijgen hiervoor moest ik dit dus maar deels proberen te volgen via de TV in mijn hotel.
Voor de mensen die niet bekend zijn met K1: dit is een vechtsport waarbij de technieken van Kungfu, Kenpo, Karate en Kickboksen zijn gecombineerd en toegestaan zijn tijdens een competitie tussen mensen uit deze diverse disciplines. Sinds de tijd dat ik begon met Freestyle Kickboksen ben ik hier erg in geïnteresseerd. Ik heb hier echter nooit iets van mee kunnen krijgen, omdat deze sport in de meeste landen verboden is geworden nadat er in de jaren negentig iemand overleed tijdens een van deze wedstrijden. Japan is misschien wel het enige land waar K1 wedstrijden worden gehouden. Het is een bijzonder populaire sport hier en de vechters worden vereerd als een soort halfgoden. Opvallend genoeg zijn het voornamelijk Nederlanders die hier winnen in K1 gevechten.

Mijn oudejaarsavond begon dus op mijn hotelkamer waar ik, na een uitgebreid bad, Peter Aerts en Semmy Schilts naar de overwinning juichte. Het K1 evenement zou nog de hele avond duren, maar ik vond het een beetje triest om oud en nieuw in mijn hotelkamer door te brengen. Ik besloot nog heel even te zappen langs de andere kanalen om te kijken wat voor een soort entertainment Japanse TV brengt op oud- en nieuw: Karaoke, een oudejaarsconference, een klassiek concert, porno, K1 dus, een bowlingtoernooi tussen bekende presentatoren van die omroep, een soort van Staatsloterij Show, videoclips van het afgelopen jaar en een quiz.
Hierna trok ik mijn jas aan en ging ik op pad.
Ik had twee dingen die ik graag wilde meemaken: (1) oud- en nieuwjaar vieren op traditioneel Japanse wijze en (2) nieuwjaar vieren op de moderne Japanse manier.
Bij de traditionele manier hoort een bezoek aan een tempel voor een nieuwjaarsgebed. Verder brengen veel mensen deze avond (uiteraard) door met vrienden, bekenden en/of familieleden net zoals in Nederland.
De Japanse jeugd (en Japanners blijven heel erg lang jeugdig!) viert oud en nieuw in een bar, club, disco, café of restaurant.

Omdat ik bang was geen kaartje meer te kunnen krijgen voor de club waar ik naar toe wilde gaan ging ik eerst met de metro richting Roppongi, de uitgaanswijk van Tokyo. In de metro ontmoette ik twee Finnen die hetzelfde idee hadden.
Eenmaal aangekomen bij de club kwam ik erachter dat de toegangsprijs toch wel erg hoog lag en omdat “re-entry” niet was toegestaan besloot ik geen kaartje te kopen voor deze club.
Zonder kaartje ging ik alleen op weg naar de Zojoji Tempel.
Hier waren inmiddels al de nodige mensen naartoe gekomen. Om 20:30uur hadden de diehards al een papiertje bemachtigd om hun wens voor het nieuwe jaar op te schrijven die ze dan om 22:30uur aan een ballon konden vastmaken.
Ik had alleen meegekregen dat de ballonnen om 22:30uur verstrekt zouden worden, maar dat die papiertjes eerder uitgedeeld zouden worden wist ik niet. Om half elf bleek dat de ballonnen alleen bestemd waren voor mensen met een wensbriefje. Ik stond toen al in de rij tussen de duizenden andere mensen die ook een ballon kwamen ophalen.
Gelukkig was ik in diezelfde rij aan de praat geraakt met wat aardige Japanners die achter mij in de rij stonden. Een van deze mensen besloot dat ik wel een wensbriefje van hun mocht gebruiken om daar mijn wens op te schrijven. Op die manier kon ik toch nog een ballon halen (jippie!).

Ik sprak af dat we deze ballon dan zouden delen en dat we die dus samen in de lucht zouden gooien om twaalf uur. Dit was erg geschikt. Ik had in deze rij dus meteen vrienden gemaakt om de rest van de avond mee door te brengen.
Nadat we om middernacht in diverse talen hadden afgeteld gingen de misschien wel vijftigduizend ballonnen de lucht in, elk met een wens van iemand anders. Sommige ballonnen sneuvelden al bij de eerste hoge boom waarmee de ballon in aanraking kwam, andere ballonnen zouden misschien wel het begin hebben gemaakt van een wereldreis. Ik vind het altijd wel een spannende gedachte om dan te bedenken waar zo’n ballon terecht komt, wie het briefje zal lezen, wat die persoon daar vervolgens mee zal doen, etc.
Onder het gezongen gebed van een monnik, tempelgongs en duizenden vliegende ballonnen begon het nieuwe jaar. Met mijn nieuwe vrienden kanpai/proostte ik op het nieuwe jaar met nepchampagne en geheel volgens goed Nederlands gebruik wensten we elkaar een gelukkig nieuwjaar met drie zoenen op de wang en een stevige knuffel. Daarna begon de strijd om een plekje in de tempel.

Heel even moest ik denken aan dat stadion waarbij in een dergelijke situatie mensen elkaar hadden doodgedrukt, maar ik overwon deze gedachte en drong met de menigte mee naar binnen. Eenmaal binnen gooi je een muntstuk in een bak voordat je begint met het gebed. Dan klap je twee keer in je handen en begin je het gebed met je hoofd gebogen en je handen naar God (naar boven) gericht. Na mijn gebed vond ik het persoonlijk nog moeilijker om weer mijn terugweg naar buiten te vinden dan dat de gang naar de tempel was geweest.
Even waande ik me in een rockconcert en na wat beuk en duwwerk was ik weer buiten.
Het volgende onderdeel van deze manier van nieuwjaar vieren was een voorspelling halen.
Voor 200 yen haal je een briefje uit een soort van grabbelton en op dit briefje staat dan jouw voorspelling voor het volgende jaar. In mijn geval was mijn voorspelling erg gunstig en kwam er zelfs een gouden katje mee in de mini-envelop met daarin de voorspelling. Dit is slechts weggelegd voor een klein aantal mensen.
Dit jaar zou volgens deze voorspelling dus erg goed moeten zijn.

De minder gelukkige mensen vouwen vervolgens het papiertje weer op en knopen dit aan een boom. In mijn geval draag ik het papiertje en het katje nu nog met me mee.

Nog even een laatste blik werpen op de kopie van de eiffeltoren (de Tokyo Tower) achter de Zojoji Tempel waarop nu inmiddels “2007” te lezen was. Het nieuwe jaar was dus echt begonnen. Zonder gejuich, zonder vuurwerk, zonder gekke Japanners. Nee, alles was zo kalm als een Japanner die zijn/haar trein mist. (In Nederland zouden sommige mensen die hun trein missen erg balen en dat ook laten merken. Japanners schudden in zo’n geval slechts hun hoofd alsof ze zeggen: “Ja, ik had eerder moeten vertrekken. Het is mijn schuld dat ik de trein heb gemist, maar goed de volgende trein komt over een paar minuten.”)

In een rustig Tokyo ging ik dus op weg naar Roppongi in de hoop hier meer leven aan te treffen. Dit lukte zeker, al was dit niet bepaald wat ik bedoelde met “meer leven”.
Toen ik in de hoofdstraat aankwam waren twee buitenlandse dames met elkaar aan het knokken. De blanke dame maakte de Afro-Amerikaanse vrouw uit voor “Neger” en vervolgens ging het hard tegen hard.
Toen ik eenmaal voorbij was gegaan aan deze “bitch fight” kwam ik toevalligerwijs de twee Finnen uit de metro weer tegen. Samen doken we een café/bar/club in en maakten we er een gezellige nacht van.

Tegen een uur of zes viel ik in slaap na een voor mij onvergetelijke oud- en nieuwviering.