Het is weer bijna tijd voor dronken paarden...

Ik heb weer even tijd om een verhaal te schrijven. Ik ben nu namelijk aan het werk op de basisschool Sugeo, maar in verband met omstandigheden hebben ze hier vandaag slechts twee uur les. Helaas zijn dat het tweede en het laatste uur van de dag, waardoor ik toch de hele dag aanwezig moet zijn. Ik kan hier verder ook niet echt veel andere dingen doen, omdat de meeste van mijn werkzaamheden (of de zaken die ik daar voor nodig heb) op mijn andere werkplek liggen en dus ben ik nu, onder het motto “net doen alsof je enorm druk bent” (iets waar Japanners nogal goed in zijn en wat op het werk erg op prijs wordt gesteld) dit verhaal aan het schrijven.

Het is deze week wat rustiger en wat meer ontspannen voor mij. Vandaag en morgen werk ik op basisscholen en vrijdag heb ik een introductie ontmoeting met de nieuwe ALTs en hun supervisors van de regio die ik nu vertegenwoordig. Dat zijn leuke afwisselingen op het dagelijkse werk in de middelbare school.
Verder hebben we hier maandag een nationale vrije dag. Op die dag ga ik samen met mijn nieuwe band repeteren en ook is er een festival in Kumamoto (het "dronken paard festival" ) waar we naartoe gaan.

Afgelopen zaterdag had ik een eetafspraak met een van de nieuwe ALT’s in Yamato-cho. Haar naam is Saee en ze komt uit India. Saee is de ALT die het dichtste bij mij woont. Ik kan van mijn huis lopend binnen twee minuten bij haar zijn.
Saee houdt van schrijven en is daar erg goed in. Ik wilde al een lange tijd een roman schrijven en had daar ook al een idee voor, maar ik vond mijzelf niet goed genoeg als schrijver om dat ook daadwerkelijk uit te voeren. Nu hebben Saee en ik afgesproken dat we deze roman samen gaan schrijven.
Onder het genot van umeshu (pruimenwijn) hebben Saee en ik zaterdagavond het begin gemaakt aan deze roman. Woensdag gaan we hier mee verder.
Ze is erg kritisch en ze weet mij goed te triggeren om beter na te denken over de karakters en de plots. Verder is zij heel gedisciplineerd (iets wat ik minder ben) en werkt ze redelijk productief. Ik begin er dus vertrouwen in te krijgen dat we dit project echt aankunnen.

De andere nieuwe ALT in Yamato-cho komt ook uit India. Haar naam is Shikha. Met haar heb ik wat minder contact, omdat ze verder weg woont en omdat we ook niet meteen een gezamenlijke hobby hebben.

Zowel Shikha als Saee kunnen erg goed koken en ik ben dus al een paar keer getrakteerd op heerlijke Indiase gerechten. Op mijn beurt heb ik voor hen dan weer wat Europees gekookt.

Behalve Shikha en Saee is er ook nog een aantal andere ALT’s waar ik nu sempai (mentor) van ben. Dit is een taak die los staat van de baan als regio vertegenwoordiger. Tweede, derde, vierde en vijfdejaars ALT’s worden gevraagd nieuwe ALT’s persoonlijk te begeleiden en krijgen hiervoor dus een paar nieuwe mensen aangewezen.
Nick komt uit Alaska en spreekt al vloeiend Japans. Hij heeft voordat hij naar Kumamoto-ken kwam al een jaar in Saporro (Hokaido, noord Japan) gewoond en ik dacht dus dat ik het met hem als kohai (“mentorkind”) gemakkelijk zou krijgen. Maar hij is vrij onzeker waardoor hij nu eigenlijk het meeste van mijn aandacht vraagt.
Verder is er een meisje uit Canada (Silvia) en nog een jongen uit de VS (Dave).

In deze beginperiode van de nieuwe mensen hier zijn er genoeg activiteiten om elkaar beter te leren kennen. Zo zijn er diverse festivals, worden er de nodige welkomstfeestjes gegeven en probeert Kumajet (een organisatie van en voor mensen van het JET Programme die o.a. activiteiten organiseert) de mensen ook behoorlijk bezig te houden.
Met Kumajet zijn we bijvoorbeeld naar Ryuumon no taki (letterlijk: drakenpoort waterval) geweest. Bij deze waterval zijn er in de loop der jaren natuurlijke glijbanen ontstaan waar mensen nu dus graag gebruik van maken. Je kunt tegen de borg van ongeveer 2 euro 50 een mat meekrijgen waarmee je dan van de waterval kunt glijden.
Dit is erg leuk, maar helaas beschermt dit matje maar weinig tegen de rotsen en in het midden van de glijbaan is er een soort van schans, waardoor je in de lucht vliegt, je maatje totaal verliest en keihard neerkomt op je kont.
Na mijn eerste poging deed mijn kont dus al aardig veel pijn en besloot ik het daar maar bij te houden. Ik heb toen verder nog wel de rest van de dag gezwommen in het water bij de waterval en daarna zijn we met zijn allen nog naar een onsen (hot spa) geweest.

Verder is het leuk om te merken dat jullie, mijn vrienden/kennissen/bekenden/familieleden, ook steeds internationaler worden (en in sommige gevallen waarbenjij.nu gebruiken om in contact te blijven). Door deze berichten uit Afrika, Amerika, India, Engeland en New Zeeland ga ik ook weer op een iets andere manier naar Japan kijken.
Zo schreef Nina (een nicht van mij die nu in Afrika woont) bijvoorbeeld in een van haar berichten over het te kort aan prullenbakken daar en dat het daardoor zo vuil was. Ik bedacht me toen dat ik dit nog nooit eerder had geschreven over Japan, maar Japan heeft ook een drastisch tekort aan prullenbakken. Echter, de Japanners zijn zo gedisciplineerd dat ze al hun rotzooi zelf bij zich houden totdat ze het wel ergens kunnen weggooien. Japan is dus wat dat betreft een erg schoon land zonder vuil op straat.

Verder is er niet heel veel nieuws te melden en gaat alles hier zijn gangetje.
Ik heb af en toe wel het idee dat ik weer aan het begin sta van mijn eerste jaar in Japan en alsof de tijd heeft stil gestaan. Dat is een heel apart gevoel.

Iedereen weer bedankt voor de reacties en de e-mails!
Geniet van het leven!

Edwin.