NOG EEN JAAR!

Hallo allemaal!

Inmiddels zijn mijn vluchtgegevens bekend. Ik kom op 16 maart in Nederland aan en ik vertrek op 4 april weer naar Japan. Ik kijk er naar uit om weer even in Nederland te zijn en jullie weer allemaal te zien.
Hier gaat alles in principe prima er zijn steeds minder dingen in het dagelijkse leven in Japan waar ik van op kijk of wat ik als “nieuw” ervaar, vandaar dat het vaak lastig is om iets te vinden om over te schrijven. Ik denk dat mijn leven nu redelijk op het dagelijkse leven lijkt van iemand anders met een baan, een zeer gevarieerde vriendengroep en hobby’s.
Het enige verschil is dan dat ik hier in een zeer veel veiliger land woon, met andere gebruiken, ander eten, een andere taal, ander verkeer, andere normen en waarden, andere TV programma’s en muziek en andere natuur. De details zijn daardoor vaak het interessantste voor mij en iets waar ik erg van kan genieten.
Bijvoorbeeld het verschil tussen de leerlingen hier en de leerlingen die ik had in Nederland... Als ik in Nederland een toets had opgegeven als huiswerk en ik liep de volgende les de klas in om die toets te geven waren er vaak leerlingen die zogenaamd “niet wisten” dat er een toets zou zijn en anders kwamen de leerlingen wel naar mij toe om te vragen of we de toet konden verschuiven naar een andere datum.
Als een docent hier aan de leerling vraagt of hij/zij een toets heeft opgegeven geven de leerlingen eerlijk antwoord en (ook al hebben de meeste leerlingen niet geleerd voor de toets) ze zullen altijd eerlijk zeggen dat ze een toets hebben wanneer dat zo is en ze aanvaarden de slechte score van de toets op een heel andere manier.
Over het volgende punt weet ik van collega’s dat het per school in Japan verschilt, maar het viel me op dat de leerlingen hier niet spieken tijdens een toets. Dat was voor mij wel even wennen en ik vind het eigenlijk wel minder spannend nu, een toets zonder spieken. In Nederland kon ik nog eens wat nieuwe spiekmethodes leren van de leerlingen, maar dat valt hier dus tegen.
Deze eerlijkheid van de leerlingen brengt met zich mee dat je makkelijkere systemen kunt hanteren voor het bijhouden van punten. Een systeem waarvan ik vrij zeker ben dat het in Nederland niet zou werken, maar hier absoluut normaal is, is het volgende:
Als een leerling tijdens een les Engels een vraag volledig in juist Engels beantwoord krijgt deze leerling aan het einde van de les 1 stempel op een vel papier wat de leerling zelf bij zich moet houden. Het aantal stempels vertaald zich later in een cijfer voor spreekvaardigheid.
Het gene wat mij elke keer nog verbaasd is dat de leerlingen zelf aan het einde van de les naar de leraar toekomen en vertellen hoeveel stempels ze zouden moeten krijgen.
Ik denk dat Nederlandse leerlingen in dit systeem heel snel aan de 100 stempels zouden zitten en dat er geen of nauwelijks leerlingen zouden zijn die komen vertellen dat ze die les GEEN stempel hebben verdiend.
Misschien is mijn beeld van Nederland wat negatief geworden in dit opzicht en ik ben benieuwd wat voor een omgekeerde cultuurschok mij te wachten staat als ik over zo’n twee maanden weer even terug ben.

Misschien helaas, voor sommigen van jullie, (maar ik ben er blij mee!) heb ik deze week te horen gekregen dat mijn contract nog weer voor een jaar is verlengd.
Ik realiseer me dat dit iets heel bijzonders is. Normaal gesproken mogen deelnemers aan het JET Programme vanuit Nederland eigenlijk hooguit een jaar in Japan blijven als ALT (voor CIR’s ligt dat iets anders), omdat er te weinig plaatsen zijn voor deelnemers vanuit Nederland (namelijk maar 1). Hoe langer ik hier blijf des te langer ik die plek bezet houd voor andere mensen die willen deelnemen vanuit Nederland.
Nadat ze dus nu voor de tweede keer deze regel voor mij hebben verbroken moet ik er toch maar voorzichtig vanuit gaan dat dit nieuwe contractjaar (van augustus 2008 t/m augustus 2009) mijn laatste jaar in Japan zal gaan worden.
Voor nu echter nog even geen zorgen en dus leuk nieuws zo net voor mijn verjaardag.
Ik kreeg vandaag ook van papa het verlossende nieuws dat de huurders nog wel een jaartje willen bijtekenen en dus moet dat ook allemaal goed gaan komen. Kortom, ik zal dat maar beschouwen als cadeautjes voor mijn verjaardag.

Nou, hopelijk hebben jullie het ook nog allemaal goed daar. Tot de volgende keer!

Liefs,

Edwin

PS: Op dit moment ben ik alleen in de docentenkamer met een onderdirectrice van een van de basisscholen waarop ik werk en zij probeerd mij aan haar nichtje te koppelen. Dat wordt dus nog even spannend... Misschien meer hierover in het volgende bericht;)