St Antichoon / Steve Irwin
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Edwin
06 September 2006 | Japan, Tokio
Voor het eerst sinds de Tokyo orientation sliep ik weer eens lekker. Eindelijk weer eens een bed om op te liggen in plaats van een houten plank met een tatamimat waarvan je al een hernia krijgt bij de gedachte dat je daar een jaar lang op zou moeten slapen.
Voor iedereen die dit leest en bang is/denkt dat hij/zij een alcoholprobleem heeft:
Wees gerust. Je hebt geen drankprobleem, je bent een zeer goed geïntegreerde Japanner die toevallig in het verkeerde land woont.
In dit land, waar “drinken” officieel wordt gezien als een hobby, is het goed om een auto te hebben. Dat klinkt misschien vreemd, maar het nuttigen van alcohol wordt hier gezien als een teken van respect naar je baas en omdat je hier zelfs geen druppel alcohol naar binnen mag werken voordat je de weg op gaat is dat af en toe een heel goed excuus om (zonder iemand te beledigen) niet te hoeven drinken.
Nu lust ik wel een glaasje op z’n tijd, maar af en toe vind ik het gewoon nodig om de rem er even op te zetten. De enkai’s (feestjes) zijn niet meer te tellen en Japanners ontbijten zelfs met BIRU (= bier)!!!
Ondanks dat ik op mezelf probeer te letten gebeurt het toch nog wel eens dat ik net iets te veel drink. De saké sluipt namelijk pas naderhand richting je hoofd en is dus redelijk verradelijk.
Tijdens de Kumamoto orientatie had ik zo’n avond waarop het goed was dat mijn hotel 2 kruipen was. Na een “beergarden festival” hadden we namelijk een pubcrawl (= kroegentocht), om de stad wat beter te leren kennen.
Ik heb zowaar nog even Nederlands kunnen spreken met iemand uit de groep. Ik kwam er namelijk achter dat een jongen die ook in mijn gebied werkt uit Afrika komt. Hij sprak dan welliswaar Afrikaans, maar ik kon hem goed verstaan en hij kon mijn Nederlands ook zonder problemen volgen.
Verder moet ik eerlijk bekennen dat ik dit soort JET Programme dagen toch wel leuker vind dan het gebeuren in Yamato-town. Al is het programma van de JET Programme dagen erg Japans ingericht.
Ik ben dus voor de tweede avond op een rij iets te veel aan het zuipen geweest.
Het is gewoon zo ontzettend gezellig met de internationale groep en een meisje uit Duitsland ontdekte vandaag dat ze hier bessenjenever verkopen in de meeste bars. Ze vroeg me opeens: "Hee, weet jij toevallig wat dit voor een Nederlandse drank kan zijn?" Nu ben ik dus enorm aan de bessenjus. Daarnaast gingen we weer even loos in een karaokebar. Dat was echt heel erg grappig en gezellig (zie: foto). En toen we daarna gingen dansen in een andere kroeg nodigden een aantal Japanners ons spontaan uit om bij hun een feestje te komen bouwen. Deze jongens trakteerden ons spontaan op allerlei sterke drankjes en dus werd het zuipen opeens wel erg goedkoop. Voor ik het wist was ik de nodige saké's, tequila's, bessenjus, bier en pruimenwijn verder.
De dag daarop hadden we Japanse les in het YMCA gebouw in Kumamoto.
Voor iedereen van het YMCA (in Scheveningen) is het misschien wel leuk om te weten dat je YMCA hier echt bij van alles en overal tegenkomt. Ze rijden hier rond met YMCA bussen, verzorgen overal zwemlessen, hebben een enorm kantoor in de stad, verzorgen mijn Japanse lessen en als je er dan nog geen genoeg van hebt speelt de plaatselijke “brasso bando” (fanfare) ook nog eens YMCA (van The Village People) en kom je ditzelfde lied ook nog eens tegen bij een gemiddelde karaoke-avond. (Ik denk dus genoeg aan jullie!)
Na de introductie bleef ik ook op zondag nog in Kumamoto, zodat ik tenminste nog 1 dag heb kunnen bijtanken, zonder dat die vreselijke "eeuwige-vrijgezel-die-net-op-weg-is-om-pot-te-worden-maar-toch-getrouwd-is-van-een" supervisor mij zou komen lastig vallen. Excuse my French, maar dit is hoe ik er een paar weken geleden over dacht.
Ze speelde namelijk echt mijn moeder (en ik vind mijn eigen moeder toch een stuk leuker en liever en fijner) en ze behandelde me alsof ik 3 jaar oud was. Ok. Waarschijnlijk spreekt een Japans kind van 3 meer Japans dan ik, dus dat was misschien een verklaring...
Inmiddels heb ik mijn leven hier aardig op de rails en met de komst van mijn eigen auto (een groene, 4WD Jeep), telefoon- en internetaansluiting en mijn eigen keitai (= mobiele telefoon) is het gedrag van mijn supervisor een stuk dragelijker geworden.
Af en toe is Kino-san (mijn supervisor) zelfs erg lief. Ze heeft me overal naartoe gereden toen ik nog geen auto had en elke keer als we in de auto stapten zette ze de CD van Jester of the King op (een van de bands waar ik in speel in Nederland). Ik had haar namelijk een CD gegeven als cadeautje vanuit Nederland. En nu kan ze dus die hele CD al meezingen.
Daarnaast heeft ze me een aantal keer mee uit eten genomen en heeft ze me zelfs een stapel telefoonkaarten gegeven.
Het enige nadeel is nu nog dat ze me elke dag bestookt met keitai-mail (een soort van uitgebreide vorm van SMSjes naar mobiele telefoons in Japan) en/of dat ze plotseling om 08:00uur (‘s ochtends) in het weekend op de stoep kan staan.
Gelukkig zijn er in het weekend genoeg activiteiten zodat ik (tot nu toe) gewoon elk weekend zorg dat ik weg ben. Het ene weekend slaap ik bij vrienden in plaats A, het andere weekend bij collega’s in plaats B, dan weer rijd ik vroeg naar Kumamoto City om allerlei lessen in BUDO (Japanse zelfverdedigingssporten) te volgen... Kortom, er valt prima mee te leven.
Ik word nog lekker actief ook. Ik heb nu een sensei (leraar) in Kumamoto waarbij ik privélessen krijg in: Iaido (vechtsport met katana-zwaarden), Djodo (vechtsport met stokken), Kendo, Kenpo, Aikido en TaeKwonDo. Daarnaast ga ik elke dag een stuk wandelen of joggen en op zondag ben ik keeper van het internationale voetbalelftal (dat klinkt beter dan dat het is, we zijn gewoon wat amateurs die tegen een bal aan proberen te schoppen en toevallig uit verschillende landen komen, vandaar dus “internationaal”).
Voordat ik het laatste stuk (tot aan vandaag) afmaak ga ik toch nog heel even slapen. Het is hier namelijk net tien over twaalf ’s nachts geworden en morgen moet ik weer vroeg uit de veren. Het is me dus net niet gelukt, maar ik kan al wel zeggen dat er morgen nog op z’n minst één spannend/leuk avontuur gaat verschijnen. Ik probeer het niet té spannend te maken, want dan eindig ik misschien net als Steve Irwin (wat bizar he?), maar ik weet zeker dat er nog genoeg boeiende verhalen aankomen.
Dus.... stay tuned!
Voor iedereen die dit leest en bang is/denkt dat hij/zij een alcoholprobleem heeft:
Wees gerust. Je hebt geen drankprobleem, je bent een zeer goed geïntegreerde Japanner die toevallig in het verkeerde land woont.
In dit land, waar “drinken” officieel wordt gezien als een hobby, is het goed om een auto te hebben. Dat klinkt misschien vreemd, maar het nuttigen van alcohol wordt hier gezien als een teken van respect naar je baas en omdat je hier zelfs geen druppel alcohol naar binnen mag werken voordat je de weg op gaat is dat af en toe een heel goed excuus om (zonder iemand te beledigen) niet te hoeven drinken.
Nu lust ik wel een glaasje op z’n tijd, maar af en toe vind ik het gewoon nodig om de rem er even op te zetten. De enkai’s (feestjes) zijn niet meer te tellen en Japanners ontbijten zelfs met BIRU (= bier)!!!
Ondanks dat ik op mezelf probeer te letten gebeurt het toch nog wel eens dat ik net iets te veel drink. De saké sluipt namelijk pas naderhand richting je hoofd en is dus redelijk verradelijk.
Tijdens de Kumamoto orientatie had ik zo’n avond waarop het goed was dat mijn hotel 2 kruipen was. Na een “beergarden festival” hadden we namelijk een pubcrawl (= kroegentocht), om de stad wat beter te leren kennen.
Ik heb zowaar nog even Nederlands kunnen spreken met iemand uit de groep. Ik kwam er namelijk achter dat een jongen die ook in mijn gebied werkt uit Afrika komt. Hij sprak dan welliswaar Afrikaans, maar ik kon hem goed verstaan en hij kon mijn Nederlands ook zonder problemen volgen.
Verder moet ik eerlijk bekennen dat ik dit soort JET Programme dagen toch wel leuker vind dan het gebeuren in Yamato-town. Al is het programma van de JET Programme dagen erg Japans ingericht.
Ik ben dus voor de tweede avond op een rij iets te veel aan het zuipen geweest.
Het is gewoon zo ontzettend gezellig met de internationale groep en een meisje uit Duitsland ontdekte vandaag dat ze hier bessenjenever verkopen in de meeste bars. Ze vroeg me opeens: "Hee, weet jij toevallig wat dit voor een Nederlandse drank kan zijn?" Nu ben ik dus enorm aan de bessenjus. Daarnaast gingen we weer even loos in een karaokebar. Dat was echt heel erg grappig en gezellig (zie: foto). En toen we daarna gingen dansen in een andere kroeg nodigden een aantal Japanners ons spontaan uit om bij hun een feestje te komen bouwen. Deze jongens trakteerden ons spontaan op allerlei sterke drankjes en dus werd het zuipen opeens wel erg goedkoop. Voor ik het wist was ik de nodige saké's, tequila's, bessenjus, bier en pruimenwijn verder.
De dag daarop hadden we Japanse les in het YMCA gebouw in Kumamoto.
Voor iedereen van het YMCA (in Scheveningen) is het misschien wel leuk om te weten dat je YMCA hier echt bij van alles en overal tegenkomt. Ze rijden hier rond met YMCA bussen, verzorgen overal zwemlessen, hebben een enorm kantoor in de stad, verzorgen mijn Japanse lessen en als je er dan nog geen genoeg van hebt speelt de plaatselijke “brasso bando” (fanfare) ook nog eens YMCA (van The Village People) en kom je ditzelfde lied ook nog eens tegen bij een gemiddelde karaoke-avond. (Ik denk dus genoeg aan jullie!)
Na de introductie bleef ik ook op zondag nog in Kumamoto, zodat ik tenminste nog 1 dag heb kunnen bijtanken, zonder dat die vreselijke "eeuwige-vrijgezel-die-net-op-weg-is-om-pot-te-worden-maar-toch-getrouwd-is-van-een" supervisor mij zou komen lastig vallen. Excuse my French, maar dit is hoe ik er een paar weken geleden over dacht.
Ze speelde namelijk echt mijn moeder (en ik vind mijn eigen moeder toch een stuk leuker en liever en fijner) en ze behandelde me alsof ik 3 jaar oud was. Ok. Waarschijnlijk spreekt een Japans kind van 3 meer Japans dan ik, dus dat was misschien een verklaring...
Inmiddels heb ik mijn leven hier aardig op de rails en met de komst van mijn eigen auto (een groene, 4WD Jeep), telefoon- en internetaansluiting en mijn eigen keitai (= mobiele telefoon) is het gedrag van mijn supervisor een stuk dragelijker geworden.
Af en toe is Kino-san (mijn supervisor) zelfs erg lief. Ze heeft me overal naartoe gereden toen ik nog geen auto had en elke keer als we in de auto stapten zette ze de CD van Jester of the King op (een van de bands waar ik in speel in Nederland). Ik had haar namelijk een CD gegeven als cadeautje vanuit Nederland. En nu kan ze dus die hele CD al meezingen.
Daarnaast heeft ze me een aantal keer mee uit eten genomen en heeft ze me zelfs een stapel telefoonkaarten gegeven.
Het enige nadeel is nu nog dat ze me elke dag bestookt met keitai-mail (een soort van uitgebreide vorm van SMSjes naar mobiele telefoons in Japan) en/of dat ze plotseling om 08:00uur (‘s ochtends) in het weekend op de stoep kan staan.
Gelukkig zijn er in het weekend genoeg activiteiten zodat ik (tot nu toe) gewoon elk weekend zorg dat ik weg ben. Het ene weekend slaap ik bij vrienden in plaats A, het andere weekend bij collega’s in plaats B, dan weer rijd ik vroeg naar Kumamoto City om allerlei lessen in BUDO (Japanse zelfverdedigingssporten) te volgen... Kortom, er valt prima mee te leven.
Ik word nog lekker actief ook. Ik heb nu een sensei (leraar) in Kumamoto waarbij ik privélessen krijg in: Iaido (vechtsport met katana-zwaarden), Djodo (vechtsport met stokken), Kendo, Kenpo, Aikido en TaeKwonDo. Daarnaast ga ik elke dag een stuk wandelen of joggen en op zondag ben ik keeper van het internationale voetbalelftal (dat klinkt beter dan dat het is, we zijn gewoon wat amateurs die tegen een bal aan proberen te schoppen en toevallig uit verschillende landen komen, vandaar dus “internationaal”).
Voordat ik het laatste stuk (tot aan vandaag) afmaak ga ik toch nog heel even slapen. Het is hier namelijk net tien over twaalf ’s nachts geworden en morgen moet ik weer vroeg uit de veren. Het is me dus net niet gelukt, maar ik kan al wel zeggen dat er morgen nog op z’n minst één spannend/leuk avontuur gaat verschijnen. Ik probeer het niet té spannend te maken, want dan eindig ik misschien net als Steve Irwin (wat bizar he?), maar ik weet zeker dat er nog genoeg boeiende verhalen aankomen.
Dus.... stay tuned!
-
06 September 2006 - 15:25
Guz:
ik heb het verhaal gelezen en klinkt allemaal heel relaxed! Dus als je terugkomt ben je een vechtmachine heb ik begrepen hehehe. Nou veel plezier nog en spreek je weer! groeten guus -
06 September 2006 - 16:56
Wim En Marian:
Hoi Edwin,
Geweldig die verhalen, je zou schrijver moeten worden.
Wij gaan straks weer lekker zingen, dus see you! -
06 September 2006 - 17:29
Bart:
Het is goed om te zien dat je je samenbindende kwaliteiten tot het uiterste benut. Respect voor de manier waarop je in zo een korte periode bruggen slaat tussen twee culturen en je weg vindt in het nieuwe stukje wereld.
Ik ga er, je een beetje kennende, vanuit dat er naast het vechtende karakter in je hernieuwde hobbies ook en diepzinniger karakter kent... Dat is een positieve vooruitgang.
Laat het weten als je een telefoon in de buurt hebt, want het zou leuk zijn je weer een keer te horen. Bij deze ook de belofte rekening te houden met het tijdverschil :-)
Enjoy, take care and BE!
Cheers mate!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley