Goed dan nu weer over naar het echte werk...

Inmiddels ben ik wederom neergestreken in Joyfull. Deze keer niet om de schijf van 5 naar binnen te werken, maar puur om even wat te typen onder het genot van een kopje koffie (en vooruit een ijsje, want het is de afgelopen dagen weer echt zomerweer geworden in Japan).
Voor de mensen die zich afvragen hoe Joyfull er nu uit ziet heb ik even wat vage foto’s gemaakt die eigenlijk nog niet heel veel zeggen, maar dat is denk ik beter. Ik merk namelijk dat in het land van de vele manga’s, anime’s en spannende verhalen weinig mensen gek genoeg nog écht fantasierijk zijn. Iedereen lijkt hier dagelijks maar precies het zelfde te doen en heel veel ruimte voor variatie is er daarbij niet. Ik hoop dus dat jullie naar aanleiding van de niet al te duidelijke foto’s zelf verder fantaseren hoe deze plek eruit ziet, zodat jullie fantasie tenminste nog wél gebruikt wordt.

Over fantasie gesproken: de Japanners die dan wel weer genoeg fantasie hebben slaan meteen net zo door als ik volgens sommige mensen (ahh, nee hoor Bart, ik zal je niet meer plagen).
Zo was er het afgelopen weekend namelijk een bizar feest: “het dronken paard festival” (letterlijke vertaling). Deze naam stamt nog uit de tijd dat ze (voor het laatst 20 jaar geleden) de paarden dronken voerden voordat ze met deze paarden aan de parade deel namen. Wat daar precies de lol van was weet ik niet, maar ik heb het idee dat dat wellicht iets paardvriendelijker was dan hoe men nu met de paarden om ging. Ze voeren de paarden welliswaar niet meer dronken, maar mijn paardminnend hartje deed even zeer toen ik zag hoe ze zondag de paarden aan het afmatten en (voor mijn gevoel) aan het martelen waren. Kijk, met sommige paarden kun je dat goed maken en heb ik daar helemaal geen moeite mee (zie: foto van man met stokpaard). En daarnaast liepen er ook mensen mee in de optocht die verkleed waren als paarden. Als die mensen er voor kiezen om zich te laten afranselen is dat een keuze. De andere paarden leken mij niet echt een keuze te hebben.
Maar goed, er waren ook positieve en leuke dingen aan deze parade.

In eerste instantie probeerde ik een vergelijking te trekken met een festival dat ik ken, maar dit was echt even iets van een heel ander niveau.
Waar een goede carnavalsoptocht in Nederland misschien een uur tot een paar uur duurt (dan heb je het toch écht wel gehad) duurde deze optocht gewoon een hele dag!
’s Ochtends om 10:00uur startte de eerste groep en ’s avonds rond 22:00uur eindigde de laatste groep.
Ik heb niet alles gezien, want eerlijk is eerlijk: op een gegeven moment heb je het wel gezien. Alles begint op elkaar te lijken en het uitkijken van de optocht is bijna net zo vermoeiend als zelf meelopen. Maar er zaten wel interessante punten in de optocht.
De oorsprong van deze parade ligt bij de overwinning van de Japanners in de oorlog met Korea. Als bijnaam (in het dialect van Kumamoto / Kumamoto Ben) heeft dit festijn dan ook: “Boshita” (oftewel: overwinning). Het verhaal gaat dat men in het verleden met échte hoofden (van Koreanen) op stokken meeliep in de optocht. Tegenwoordig hebben ze dat gelukkig vervangen door maskers.
Daarnaast zijn er diverse traditionele dansen die worden uitgevoerd door verschillende groepen die meelopen/meedansen in de parade onder begeleiding van Taiko drummers en afwisselend: valse trompetten (die klinken als zieke olifanten), shakuhachi (Japanse bamboe fluiten) en een soort van pannendeksels waar de mensen hier op slaan alsof het een ride bekken is.
De paarden die ik heb gezien werden (op een paar na) echt letterlijk gek van deze muziek en om deze op-hol-slaande paarden in toom te houden werden ze dus geslagen, recht geduwd door een groep sterke Japanners, etc. (ik wil hier niet eens te lang bij stil staan).

Wel gaaf was het feit dat er ook een groep meeliep met draken. Helaas probeerde één van deze draken mij bijna op te eten en kon ik daardoor niet echt een betere foto maken dan de close-up van de gele draak. Maar het was wel een grappig geheel.
Zoals in alle optochten die ik tot nu toe hier heb gezien liepen er ook weer wat mensen mee met draagbare tempels met geldbakken, waar je voor een wens een muntstuk in moet zien te gooien vanaf de kant terwijl dat ding dus aan je voorbij trekt.
Tot besluit liep er ook een groot aantal gekke Japanners mee die aan het springen waren en aan het schreeuwen/dansen/zingen waren alsof hun leven er vanaf hing.
Ik liet me hierdoor meevoeren en begon op de hoek van de straat, waar ik naar de optocht stond te kijken, mee te dansen. Glenn (mijn vriend uit Ierland) deed mee en voor we het wisten trok een groep Japanners ons mee de optocht in. Ik schat dat we zo’n 7 – 8 kilometer mee hebben gesprongen/gedanst/gek hebben gedaan voordat we besloten weer uit de parade te stappen. Het parcours is echt ongelooflijk lang en je zweet je helemaal kapot als je aan zo’n parade meedoet.
Ondanks het feit dat er de nodige foto’s zijn gemaakt van Glenn en mij die meedoen aan de parade denk ik niet dat ik ook maar één van die foto’s ooit te zien krijg. Helaas dus geen foto’s van dit gebeuren op deze site.
De foto’s die ik (met mijn keitai/mobiele telefoon) heb gemaakt en ik dus wél op deze site kon zetten staan hieronder.