Two Weddings and a Funeral?

Afgelopen zaterdag had ik mijn eerste Japanse bruiloft. Ik was namelijk uitgenodigd voor de (traditionele (Japanse) stijl) bruiloft van een collega.
In Japan heb je doorgaans twee soorten bruiloften: traditionele stijl en Westerse stijl. In dit geval was het dus een traditionele bruiloft. Wat dat inhoudt zal ik proberen te beschrijven aan de hand van dit feest.

De dag begon zaterdag voor het bruidspaar met de officiële ceremonie. In tegenstelling tot bruiloften bij ons is dit alleen bedoeld voor een select gezelschap (de échte vrienden en familieleden die het dichtst bij het bruidspaar staan). Hiervoor was ik niet uitgenodigd.
Na deze ceremonie begon om 11:00uur dan de (eerste) receptie.
Waar het gezelschap in Westerse landen kleiner wordt na de officiële ceremonie, om vervolgens alleen met een selecte groep mensen te feesten, is het hier precies andersom. Voor de receptie(s) worden in Japan juist alle mensen uitgenodigd die ook maar iets met het bruidspaar te maken hebben.

Na een korte nacht in een hotel in Kumamoto (ik was in Kumamoto blijven slapen omdat ik vrijdagavond een (性 ) afspraak had in Kumamoto en ik voor de bruiloft zaterdag ook weer in de stad moest zijn) werd ik zaterdag om 09:00uur wakker.
“Even relaxed douchen, aankleden en dan een ontbijtje? Nee, ik krijg waarschijnlijk genoeg te eten op de bruiloft. Dan alleen maar even een kop koffie...”

Na mijn kop koffie ging ik, strak in pak, op weg naar de receptie. Deze werd gehouden in een van de duurdere hotels in Kumamoto, vlakbij het kasteel. In Japan is het heel gebruikelijk om een bruiloftreceptie in een hotel te houden.
Omdat ik netjes op tijd was (zelfs een half uur te vroeg) belde ik mijn Japanse collega Engels op om te vragen wat de bedoeling was. Zij was er zelf namelijk nog niet en van de reeds aanwezige gasten kende ik nog niemand.
Ik besloot te wachten in de lobby van het hotel en langzaam maar zeker druppelde een aantal bekenden binnen.
Uiteindelijk kwam mijn JTE (Japanese Teacher of English, mijn Japanse collega Engels dus) ook binnen en samen namen we de roltrap naar de tweede verdieping van het hotel.
Daar kwamen we terecht in een grote zaal met een marmeren vloer, zuilen, een garderobe, hier en daar wat zitjes en een groot aantal mensen die netjes gekleed stonden te wachten.
Een gedeelte van deze mensen vormde een rij voor een balie waar ook mijn JTE en ik als eerste naar toe moesten. Het is namelijk de bedoeling dat iedereen die daadwerkelijk aanwezig is op de bruiloft zich eerst inschrijft bij deze balie. Daar geef je dan ook direct je cadeau af. Voor wat betreft het cadeau wordt er weinig aan de fantasie van de gever over gelaten. Een bezoeker van een bruiloftreceptie wordt namelijk standaard verwacht 2 万円 (ongeveer €135,-) te geven. Volgens traditie moet dat in een speciale envelop gegeven worden met de namen van het bruidspaar en de naam van de gever in Kanji op de voorkant. Dat is nog een hele kunst en dan moet je nog uitkijken ook dat je de envelop goed dichtmaakt, want op een verkeerde manier gesloten betekent ongeluk voor het bruidspaar.
Daarnaast kan iedere bezoeker dan nog een extra cadeau geven en in dat geval wordt de naam van deze gulle gever nog even omgeroepen tijdens de receptie.

Goed. De receptie begon dus. Ik werd naar mijn plaats gebracht (vantevoren is er door het bruidspaar goed nagedacht over de plaatsing van de gasten en deze “opstelling” word aan de gasten bekend gemaakt in de uitnodiging). Hierbij geldt dat de mensen die het belangrijkste zijn voor het bruidspaar het dichtste bij het bruidspaar komen te zitten. Ik vroeg me daarom af waarom de ouders van het bruidspaar dan helemaal aan de andere kant van de zaal moesten zitten, terwijl ik ongeveer in het midden van de zaal zat.
De adjunctdirecteur en de conrector zaten helemaal vooraan. Dit geeft nogmaals het belang aan van werkrelaties in Japan ten opzichte van andere sociale contacten.

Na een kanpai speech werd het glas geheven en kon het feest dan eindelijk beginnen.
Onder het genot van diverse glazen champagne, wijn, shotsu, bier, saké en een berg eten waar ze een heel weeshuis mee kunnen voeden werden er diverse speeches gegeven aan het bruidspaar.
Verder werd er een film en foto’s vertoond van de bruid en bruidegom in hun jeugdjaren.
Op een gegeven moment moest ook iemand van Soyo Chugakko (de middelbareschool waar de bruid muziekdocente is) een speech geven. Ik heb het idee dat iedereen al te dronken was en dat dat de reden was waarom ik hiervoor naar voren werd geschoven. Maar hoe het dan ook precies kwam, ik moest in ieder geval ter plekke een speech uit mijn mouw schudden.
De adjunct directeur kwam nog even snel naar mij toe voordat ik mijn speech begon en hij vertelde mij dat het niet echt uit zou maken wat ik zou zeggen, want omdat ik (volgens hem) zo knap was zou iedereen toch wel naar mij luisteren.
Dat was wel apart. En deze man had mij daarvoor ook al een aantal maal laten weten dat ik de perfecte ALT was en zo’n aardige kerel ben. Je zou bijna gaan denken dat de adjunct directeur homo is.

Mijn speech zat er op en vervolgens kwam een aantal leerlingen van de school binnen met mooie bloemen voor het bruidspaar en werd het tijd voor karaoke.
Tijdens de gehele receptie (die ongeveer drie uur duurde) heeft het bruidspaar drie keer verschillende bruidkleding gedragen. Zeker twee van deze drie bruidjurken vond ik mooier dan de gemiddelde bruidjurk die ik tijdens bruiloften in Nederland heb gezien.

Uiteindelijk werd de receptie afgesloten met veel gehuil en een emotionele, dronken adjunct directeur van Soyo Chugakko die “Banzai” (een huldegroet) bracht aan het echtpaar.
Daarna verliet iedereen de zaal met een tas vol met cadeautjes die het bruidspaar bijelkaar had gezocht voor de gasten. En zo liep iedereen met tas nog even langs het bruidspaar om ze te feliciteren (“omedeto gozaimasu!”).

Voor de mensen die er nog geen genoeg van hadden (en die daartoe waren uitgenodigd) volgden er zeker nog drie after-party’s. Ik ben daar niet meer naartoe gegaan.

Begin december heb ik nog een bruiloft. Dan van een collega van het schoolbestuur (in Westerse stijl). En terwijl het ene feest zich na het andere lijkt aan te dienen komt er binnenkort helaas misschien ook nog een begrafenis aan.
De directeur van mijn middelbare school heeft namelijk een zeer agressieve vorm van kanker die al redelijk ver is uitgezaaid en lastig te bestrijden is. Niemand van de collegae wist hier iets vanaf tot op het moment dat het echt ernstig werd. Voor die tijd wist niemand waarom de directeur niet meer naar school kwam en werd alles handig verzwegen. Volgens de onderdirecteur was dat om te voorkomen dat mensen zich zorgen gingen maken om de directeur en dat zou dan ten kosten gaan van het werk.
Ach ja, die beste man ligt dood te gaan en er is niet één persoon die zelfs ook maar weet wáár de directeur is of wat er aan de hand is.
Laten we maar hopen dat alles toch nog goed komt.