Here comes the flood...

Juli was niet alleen de tijd van hevige regenbuien, maar voornamelijk ook van al het natuurgeweld wat hierdoor werd veroorzaakt. Dit begon eigenlijk in het weekend van 7 juli.
Na de zoveelste aanhoudende regenbui kon de grond het water niet meer aan. Dit betekende plaatselijke overstromingen, maar erger nog... Dit betekende ook aardverschuivingen. Omdat ik vorig jaar (voordat ik naar Yamato-cho verhuisde) had gelezen dat er door aardverschuivingen vijf mensen om het leven waren gekomen in Yamato-cho (en er niet heel veel mensen in Yamato-cho leven) is dit een natuurfenomeen dat ik vrees.
Ik vind het idee eng dat je van tevoren niet kunt aan zien komen waar en wanneer het mis zal gaan. En dat wanneer het dan eenmaal gebeurt dat de aarde verschuift het waarschijnlijk te laat is om daar nog op een goede manier op te kunnen reageren.

Toen ik op vrijdag 6 juli naar Kumamoto reed werd ik opeens geconfronteerd met het feit dat ik mijn weg niet kon vervolgen. Een belangrijke brug die ik normaal gesproken over moet steken om in de stad te komen was ingestort. Na een enorme omweg kwam ik toch aan de andere kant van het water, maar daar wachtte het volgende obstakel... de weg was overstroomt en de hoogte van het water was misschien wel 40 cm.
Toen ik andere auto’s toch moedig zag verder rijden besloot ik dat ik dat dan ook wel kon doen. Als de coureurs in de Camel Trophy vervolgde ik mijn tocht en trotseerde ik het water. Maar uiteraard duurde het niet lang voordat het volgende obstakel mijn weg onbegaanbaar maakte. Een aardverschuiving had veroorzaakt dat een stuk berg nu op de weg lag en daarbovenop lag een boom die het echt onmogelijk maakte om verder te gaan. Ik had geen idee hoe ik dit punt moest omzeilen. Ik had hier nog nooit eerder een andere route genomen en ik kende deze omgeving ook nog niet goed. Na ongeveer een uur omgereden te hebben kwam ik echt precies achter de aardverschuiving (aan de goede kant van de blokkade) uit.
Uiteindelijk kwam ik veel te laat in Kumamoto aan om de vergadering bij te wonen waarvoor ik eigenlijk naar de stad reed. Gelukkig was ik niet de enige en er was dus volop begrip voor de situatie.

In het hier op volgende weekend was het zo mogelijk nog spannender. De hele week al waren mensen zenuwachtig het nieuws aan het volgen. Er was namelijk een tyfoon op komst en niet zomaar eentje, nee, dit zou de grootste tyfoon zijn sinds 50 jaar of zo.
Uiteindelijk werd besloten dat het voor bepaalde gedeeltes in Yamato-cho beter zou zijn als de mensen zouden evacueren naar een ander gebied.
Dit werd kenbaar gemaakt via het intercomsysteem waarmee iedereen in het hele dorp steeds op de hoogte wordt gehouden van alles wat er gebeurt.
Ik besloot dus de boel goed af te sluiten. Ramen en deuren op slot, elektriciteit volledig uitschakelen, en daarna met een tas met meest waardevolle spullen op weg...
Omdat ik geen idee had waar ik het beste af zou zijn belde ik een paar vrienden op om te kijken of zij ook het advies hadden gekregen om te evacueren. In Kumamoto bleken de mensen niet te hoeven vertrekken en dus leek het me veilig om voorlopig even daarna toe te verhuizen voor het weekend.

Onder alles wat er te gebeuren stond bleef ik eigenlijk heel erg kalm en nuchter. Misschien was ik, naar het idee van de Japanners om me heen, wel veel te nuchter, maar ik had echt het gevoel dat de tyfoon niet minder zou worden als ik me er druk over zou gaan maken. Daarnaast had ik tot nu toe alleen pas tyfoons meegemaakt die in mijn beleving niet heel veel meer voorstelde dan een regenachtige dag in Nederland. Ik had dus zoiets van: “Het zal allemaal wel meevallen.”
Kana, de vriendin waarbij ik besloot te blijven tot en met die maandag, was echter enorm aan het panieken, zoals zo veel Japanners echt angstig waren voor dit natuurgeweld.
Ik probeerde haar gerust te stellen en iets in mij wist dat de tyfoon nooit echt recht op Kumamoto af zou komen (ook al werd dit op het nieuws steeds verkondigd).

De wind kwam, het begon flink te regenen, de hele stad veranderde in een uitgestorven slaapstad, waarbij de ramen van de huizen en de winkels waren dichtgetimmerd. En de lucht werd zo donker grijs dat het bijna zwart te noemen was.
Ik kreeg even het beeld in mijn hoofd dat het niet lang meer zou duren voordat ik aan een lantaarnpaal zou hangen, om zo mezelf te verzetten tegen de storm die mij probeerde mee te voeren naar een onbekende bestemming.
Maar toen kwam er een verlossend telefoontje... De tyfoon die in eerste instantie recht op Kumamoto af zou komen was op het laatste moment afgebogen en ging nu over Miyazki heen. Dit is het gebied dat grenst aan Yamato-cho en daar zou de tyfoon dus het krachtigste zijn.
Ik was blij dat ik goed had gekozen en dat ik nu dus veilig in Kumamoto zat in plaats van in mijn huisje in Yamato-cho.

Uiteindelijk heeft deze tyfoon een aantal mensen het leven gekost en zijn er de nodige gewonden gevallen. In Yamato-cho, Kumamoto, onder mijn vrienden en andere bekenden zijn er gelukkig geen gewonden gevallen en is de schade erg meegevallen.

Niet lang na deze tyfoon werd Japan geteisterd door een zware aardbevingen. Ook dit hebben we allemaal goed doorstaan en overleefd.

In de week van 1 augustus is er weer een tyfoon overgewaaid en dan te bedenken dat het echte tyfoonseizoen nog moet beginnen! Overigens geen reden voor paniek hoor! Dat laten we maar over aan die Japanners. Ik blijf van mening dat tyfoons goed te overleven zijn als je je verstand maar blijft gebruiken.

Tussen alle buien door is het gelukkig ook nog erg goed weer geweest. Misschien wel te heet. Ik ben namelijk echt gigantisch verbrand en loop nu als een vervelde slang rond.

Goed, wat is er verder nog gebeurd? Hier een kort overzicht:

- Ik heb mijn eerste diploma Japans binnen!
- Ik ben op kamp geweest met de derdejaars. Dat was erg gezellig en ook heel vermoeiend omdat die leerlingen maar niet wilde slapen en als docent moet je blijven waken totdat iedereen naar bed is (in dit geval gemiddeld zo’n 06:00uur en om 07:00uur ging de wekker weer!)
- De zomervakantie is begonnen, al lijkt niemand hier echt te weten wat dat betekent. De leerlingen gaan nog steeds (verplicht?) iedere dag naar school voor hun sportactiviteiten en/of om te studeren of voor bijlessen en de docenten werken harder dan voor de vakantie. Echter, de sfeer is wel iets relaxter. In plaats van in pak komen de docenten nu binnen in de korte broek en we kunnen tussen de middag lekker zwemmen in het zwembad van de school.
- De nieuwe ALTs zijn inmiddels ook weer aangekomen in Japan en dat houdt in dat het voor mij ook flink aanpoten is. Ik heb een enorme werkdruk nu en kom weinig toe aan mijn eigen dingen. Over het algemeen is het werk wel leuk, dus dat scheelt dan weer.
- Tijdens een van de vele afscheidfeestjes die ik heb gehad heb ik eindelijk de juiste mensen bij elkaar gevonden om nu een echte band mee te beginnen. We gaan in het weekend van 11 augustus voor het eerst repeteren. Ik heb er zin in! (Toch weer even iets voor mijzelf tussendoor.)

Ik geloof dat dat het wel weer is voor nu. Sorry dat de berichtjes even wat langer op zich laten wachten en wellicht iets korter af zijn dan gebruikelijk, maar het vooruitzicht is dat het tot aan de kerst nog wel even flink druk blijft. Ik hoop nog steeds dat het haalbaar is om dan even naar Nederland te komen voor een vakantie. Zodra dit zeker is zal ik het uiteraard laten weten.

Liefs,

Edwin.