Flashback 2: Tokyo Orientation (dag 2 en 3)

Op de eerste ochtend van het officiele gebeuren moesten we tussen 07:00 en 09:00uur ontbijten. Normaal gesproken betekent dat dan dat je tot 09:00uur de ontbijtzaal kan inlopen.
Mijn hotelkamergenoten en ik kwamen dus vrolijk om 08:55uur de eetzaal binnengestapt en toen hoorden we dat de zaal om 09:00uur zou sluiten. We hebben dus heel snel nog even een half broodje in onze holle kies gestopt om vervolgens weer terug te keren naar onze kamer.

Om 10:00uur 's ochtends begon dan het echte werk. Vandaag liep iedereen dus strak in pak.

Al met al zijn er nu zo'n 2600 mensen. Het merendeel komt uit de VS en daarna uit andere Engelstalige landen. Slechts 10 % is niet Engelstalig en van die mensen spreekt het grootste gedeelte redelijk/vloeiend Japans, omdat die allemaal een andere baan krijgen in Japan dan ik. Ik ben toevallig samen met Mario (de Oostenrijker) de enige niet-Engelstalige die ALT wordt.

Kennelijk was dit reden genoeg voor een Japanse cameraploeg om meteen met hun camera op mij te duiken. Zonder dat ik ook maar een flauw idee had waarvoor dit was moest ik mezelf maar even voorstellen in het Engels, Japans en Nederlands.
Later gebeurde dat zelfde nog een keer, maar daarbij werd mij tenminste verteld dat het ging om een DVD over het 20-jarige bestaan van het JET Programme, die in oktober van dit jaar uit moet komen.

Daarnaast hadden we vandaag de nodige welkom speeches en workshops. Hoogtepunten van de eerste dag waren waarschijnlijk de welkomsreceptie ('s avonds) waarbij de Japanse president Koizumi nog heel eventjes zijn gezicht liet zien en zijn stem liet horen en het moment waarop we werden welkom geheten door een aantal ministers.
Dit laatste gebeurde 's ochtends onder het vertoon van de nodige tradities.
Ik vond het erg grappig om te zien dat er een mannetje speciaal was meegekomen om achter de ministers plaats te nemen, zodat hij op het moment dat één van de ministers een buiging zou maken de stoel heel even naar achteren kon schuiven om vervolgens zelf mee te buigen met de minister en dan weer de stoel aan te schuiven.

Tijdens de tweede dag van de Tokyo Orientation hebben we nog meer workshops gehad en gingen we op een gegeven moment uiteen in groepen zodat je de mensen kon leren kennen waarbij je in de prefecture (provincie) zou komen.
's Avonds had een aantal mensen ontmoetingen met de ambassadeur van hun land, maar omdat ik in Nederland al uit eten was geweest met de ambassadrice van Japan vonden ze dat kennelijk wel genoeg voor mij.

Ik ben op die avond met de groep van Kumamoto prefecture flink wezen stappen.
Er waren wederom een paar hoge ambtenaren naar Tokyo gekomen om ons welkom te heten en een paar daar van gingen mee naar onze "Kumamoto avond".

We werden getrakteerd op een geweldig etentje in een soort van all you can eat and drink restaurant, waar we dan ook echt van alles hebben lopen uitproberen.
Na een aantal drankflessen leeggemaakt te hebben kwamen ze letterlijk van die bierfusten bij ons op de tafel zetten waar we onder mochten gaan hangen. De sake vloeide daarnaast ook rijkelijk en het was erg grappig om te zien dat een minister van de Japanse versie van het ministerie van OCW zich gigantisch klem had gezopen. Die lag op een gegeven moment echt onder te tafel met een rode kop van hier tot Tokyo, (dat was in dit geval dan niet erg ver want we waren al in Tokyo, maar goed).

Daarna zijn we nog even naar een karaoke tent geweest. Ik heb mezelf helaas onsterfelijk weten te maken en ik zal wellicht nog vaak besproken worden door diverse mensen van het JET Programme. Ik had namelijk beloofd aan iemand van ons team om speciaal voor die persoon een liedje te zingen van Britney Spears. Dat heb ik dus gedaan. Maar ik vind dan wel dat als je Britney Spears doet dan moet je het ook wel erg over de top doen. Helaas was daar opeens iemand met een camera en die heeft dat nog net weten vast te leggen.

(Bob: ze hadden helaas geen David Hasselhoff, dus Britney was waarschijnlijk het slechtste wat ik kon vinden. Ik heb nog wel gezocht naar de toppers en andere Nederlanders, maar het enige Nederlandse materiaal dat ze hier hebben is: The Venga Boys, 2Unlimited en George Baker. Ik blijf zoeken, maar tot nu toe is dat de score.)

Toen ik weer terug kwam in het hotel kon ik niet in mijn kamer komen. De sleutel werkte niet meer. Na heel wat gedoe is het uiteindelijk toch nog gelukt, maar bleef er weinig tijd over om te slapen.

De volgende ochtend zouden we heel erg vroeg vertrekken met het vliegtuig vanaf Tokyo naar Kumamoto. Maar er waren een aantal typhoons die ons plan mogelijk zouden verstoren. Hoe dat afliep?
De volgende keer meer...