Hanki Panki Shanghai???

Ik was de dag zelf bijna vergeten en tot nu toe was ik ook nog eens vergeten om er over te schrijven... mijn verjaardag. Inmiddels al weer een paar weken geleden, maar toch speciaal genoeg om nog even genoemd te worden op deze site.
Dit was namelijk mijn eerste verjaardag in Japan en dus was ik erg benieuwd hoe de Japanners een verjaardag vieren. Of ik daar achter ben gekomen weet ik niet, maar ik weet nu in ieder geval hoe MIJN verjaardag werd gevierd.
’s Ochtends op school was het eigenlijk een dag zoals alle andere dagen. Maar tijdens het groeten (de leerlingen groeten de docenten hier altijd aan het begin en aan het einde van de les) aan het einde van de eerste les Engels feliciteerden de leerlingen mij opeens met de hele klas. Dat was wel apart. Ze kennen in Japan geen liedjes die ze zingen voor iemand die jarig is. Als het überhaupt al iets is dan is “hanki panki shanghai” dus in ieder geval geen Japans:)
De rest van de dag verliep vrij saai en rustig.

Om 17:00uur werd ik opgebeld door Ben, de man van Jennifer (Amerikaanse collega van mij in Yamato-cho) en hij stelde voor mij op te komen halen met de auto.
Samen reden we naar het schoolbestuur toe, waar iedereen kennelijk al op mijn komst aan het wachten was. Met de collega’s van het schoolbestuur liepen we vanaf daar naar een slagerij op de hoek van een straat in Yabe, tegenover een tankstation. Ik vroeg me af wat we daar gingen doen, maar toen iedereen naar binnenliep zag ik dat er een ruimte was achter deze slagerij waar we blijkbaar zouden gaan eten. Volgens mij is dit geen officieel restaurant, maar omdat een van de mensen van het schoolbestuur getrouwd is met de dochter van de slager hadden ze dit voor mij kunnen regelen. Ze wisten namelijk dat ik een echte carnivoor ben en dus hadden ze het idee om voor mijn verjaardag te gaan yaki-niku-en. Yaki niku is een soort van kruising tussen gourmetten en barbecuen waarbij je in feite gewoon zo veel vlees eet als je maar op kunt.

Na een speech door mijn supervisor en een mini speech van mijn kant klonk het “kanpai” als teken dat we konden gaan drinken. Vanaf dat moment werd er gegeten en gedronken alsof we een oorlog hadden gewonnen.
Na deze maaltijd strompelden we naar een locale karaokebar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik redelijk aangeschoten was. Waarschijnlijk kwam dit omdat dit voor mij de eerste keer was sinds de start van het nieuwe jaar dat ik een druppel alcohol aanraakte en ze me nu volgooiden met allerlei verschillende Japanse dranken die, door elkaar, niet echt goed combineerden.
Na de karaokeavond zat het feest er weer op. Ik kreeg voor mijn verjaardag nog een fles rose van het schoolbestuur en daarna was ik blij dat ik weer veilig thuis werd afgezet door de BOB.