4, 4, 5

Vandaag was dan eindelijk de "grote dag", waar ik samen met een aantal leerlingen naartoe heb gewerkt de afgelopen weken.

Ik moest vanochtend (voor mijn doen) asociaal vroeg opstaan (06:00uur) om op tijd te zijn voor de touringcar waarmee we naar Mashiki zouden gaan. Dat is namelijk de centrale plek in onze Gun waar vandaag de recitation contest / speech contest gehouden zou worden.

Niet alleen voor de leerlingen, maar ook voor mij was het best een spannende dag. Nu zouden we er namelijk achterkomen of al dat overwerken voldoende zou zijn voor een eerste plek. Er waren verschillende redenen waarom ik graag zou zien dat de leerlingen in de prijzen zouden vallen:

1. Ze hebben keihard gewerkt voor deze wedstrijd en dit zou gewoon een beloning zijn voor hun harde werk;
2. Daarnaast ben ik ook erg trots op de verbeteringen die ze hebben doorgemaakt op het gebied van hun uitspraak van het Engels;
3. Nog nooit eerder heeft een leerling van Soyo Chugakko ook maar zelfs een plaats kunnen bereiken in de top 10, dus het werd eens tijd;
4. Als enige niet-Engelstalige ALT zou het voor mijzelf ook wel leuk zijn om te kunnen bewijzen dat ik in staat ben om mensen een goede Engelse uitspraak te geven.

Kortom, we wilden gewoon wel graag in de prijzen vallen. Maar goed, die andere 60 acts wilden natuurlijk ook graag in de prijzen vallen.

Uiteindelijk was het dan zover en na de nodige rituelen van openingsceremoniële toestanden en het voorstellen van de juryleden etc, was het dan tijd voor de eerste jaars leerlingen.

School voor school werden de teksten voorgedragen en er heerste een hele nare, kille, zakelijke sfeer tussen de teksten door. Van de jury kwam absoluut niets anders dan het oproepen van de school en de namen van de leerlingen, gevolgd door een "Please!".
Niemand applaudisseerde als nieuwe leerlingen naar het podium werden geroepen of als leerlingen opkwamen. Leerlingen maakten netjes een buiging en staken van wal om vervolgens na een buiging weer het podium te verlaten.

Ik kon dit eerlijk gezegd niet aanzien.
De leerlingen hadden hier keihard voor gewerkt en nu kregen ze dan nog niet eens een applaus van het publiek.
Toen mijn leerlingen werden opgeroepen hoorde ik een stem in mijn hoofd zeggen: "Je bent hier ook voor het uitdragen van culturele verschillen dus dit is het moment!"
Gesterkt door deze gedachte begon ik dus te juichen en applaudisseren voor mijn leerlingen en gelukkig kreeg ik hierin bijval van alle andere ALT's en zelfs van een aantal Japanse docenten Engels.
Vanzelfsprekend keek een evengroot aantal Japanners verbaasd/geërgerd in mijn richting met een blik van: "wat gebeurt hier nou?" Maar ik had tenminste wat in gang gezet daar wat vanaf dat moment werd overgenomen voor de volgende leerlingen.

"Mijn" leerlingen deden het erg goed en ik ben erg trots op ze. Helaas voor hun waren er echter betere kandidaten (die onbegrijpelijk genoeg niet eens in de prijzen vielen). En dan waren er dus nog andere kandidaten waarvan de jury vond dat die moesten winnen.

Uiteindelijk hebben we het niet slecht gedaan. Van de 60 acts zijn mijn eerste jaars vijfde geworden, de tweede jaars vierde en de derde jaars eveneens vierde.

Eerlijk gezegd ben ik nu achteraf ook wel blij met dit resultaat. Het is namelijk nog steeds een mooi resultaat, maar ik hoef nu gelukkig niet meer keihard toe te werken naar de finale. Dus mijn werk zit er wat dit betreft weer op en ik verwacht dan ook dat het vanaf deze week iets rustiger zal gaan worden op mijn werk.
Daar staat helaas dan wel weer tegenover dat ik vanaf volgende week of de week daarna moet beginnen met extra lessen Engels in de avonduren, wat dan dus weer gaat zorgen voor extra drukte (tot aan het einde van dit schooljaar).

Vanaf morgen vinden hier de komende anderhalve week allerlei Halloween party's plaats, dus als er nog mensen zijn met goede ideeën voor een kostuum, laat dan even een berichtje achter.