De eerste dag in Yamato-Town

Vanwege de drie typhoons die over Japan zouden komen (waarvan er eentje over Tokyo kwam) kon een aantal vliegtuigen niet opstijgen. Ons vliegtuig kon echter zonder problemen vertrekken.
Wel hadden we wat last van turbulentie door een van de typhoons, maar als ik heel eerlijk ben is een typhoon verder (in mijn ervaring tot nu toe) niet meer dan een gemiddelde dag in Nederland waarop het regent en iemand even in je oor blaast. Niets om je echt zorgen over te maken dus.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Kumamoto was het wachten op de bagage. Dit was in een afgesloten ruimte, dus ik ging er niet vanuit dat we al contact zouden kunnen hebben met mensen die ons zouden komen oppikken. Tot opeens meerdere mensen van de groep waarmee we in het vliegtuig hadden gezeten zeiden: “Hey Edwin! Look at that!”
Ik keek om en toen zag ik opeens een groep mensen staan met een soort van spandoek/poster waar mijn naam op stond en waar tekeningen op stonden en het Japans voor “welkom in Yamato-cho”. Verder stonden er allerlei mensen klaar die met Nederlandse vlaggetjes aan het zwaaien waren. Even kreeg ik het gevoel alsof ik de koningin was die op 30 april op Schiphol aankwam nadat ze in haar eentje het wk voetbal had gewonnen. Erg bijzonder dus.

Ik was eerlijk gezegd nog uitgeput van de wilde karaokeavond en van de korte nachtrust, maar ik probeerde maar zo enthousiast mogelijk te reageren op mijn “fans”.
Ondanks het feit dat ik het liefste in mijn bed zou liggen kon ik zelfs erg genieten van de toeristische route die we namen naar Yamato-cho vanaf Kumamoto. Dit was een rit die zo’n 3 uur duurde (exclusief het traditioneel Japanse etentje waarop ik werd getrakteerd), terwijl een gemiddelde rit van Kumamoto naar Yamato-cho maar anderhalf a twee uur duurt.

Elke keer opnieuw als je met Japanners gaat eten wordt er weer gevraagd of je wel met “hashi” (eetstokjes) kunt eten. Terwijl ik me in dit geval meer zorgen maakte over of zij nog wel konden eten met de stank van mijn zweetvoeten. Na zo’n vliegreis en de ongelooflijke hitte schaamde ik me toch wel een beetje om mijn schoenen uit te moeten doen. Maargoed, dat is nu eenmaal de Japanse stijl en ergens was het ook wel weer fijn om even op blote voeten te kunnen lopen.

Buiten de vrouw (Mika-san) waarbij ik in huis zou komen voor de eerste paar dagen sprak niemand Engels. Dus de gesprekken tijdens de rit vonden voornamelijk plaats tussen Mika-san en mij.
Ik was in eerste instantie een klein beetje teleurgesteld over het wat armoedige landschap. Helaas geen landschappen zoals je die ziet in Japanse schilderijen en minder bananenbomen, palmbomen of andere exotische planten dan ik had gehoopt te zien.
Totdat we opeens de grens bereikten met Yamato-town. Het landschap werd opeens een stuk mooier en ik had plotseling zoiets van: “ok. Hier kan ik wel een jaar overleven.”

Na een heerlijke maaltijd en even bijkomen in het “futuro” (bad) ging ik die dag maar eens vroeg naar bed.