Deze keer geen tuinslang

Na een lekker lang weekend zit ik nu, aan het einde van mijn eerste werkdag van deze week, toch enigsinds vermoeid in Joyfull (een 24 uur’s fastfood keten in Japan) mijn weekend te beschrijven . Dit is een perfecte plek om gewoon even rustig te kunnen gaan zitten, zonder dat je wordt lastig gevallen, maar waar je toch wat gezelligheid om je heen hebt.
Meerdere ALT’s gebruiken Joyfull dan ook om te studeren, te lezen onder het genot van een kopje koffie, of zoals ik nu om op een wat prettigere manier mijn logboek bij te werken.

Het weekend begon voor mij vrijdag wat later. Ik moest namelijk weer overwerken i.v.m. de speech contest. Daarna moest ik me naar de bibliotheek haasten, want daar zou een enkai worden gehouden, waar ik weer eens de eregast mocht uithangen.
Deze keer was het een enkai georganiseerd door de mensen van de Eikaiwa (Engelse conversatielessen in dit geval voor volwassenen). Dat had twee voordelen: ik kon iedereen 100 % verstaan en er was in dit geval geen alcohol.
Het was erg gezellig. Iedere gast had zelf iets gemaakt en één van de gasten had een erg mooie taart voor mij gemaakt (zie: foto). Aan de taart is overigens te zien dat ze nog geen Engels hebben gehad ;)

Aan het einde van de avond gaf een andere gast nog een mini concertje met zijn Nikko (een Chineze tweesnarige viool). Na afloop van dit optreden mochten Jennifer en ik ook eens proberen op die Nikko te spelen. Dit is eigenlijk best een makkelijk instrument. Een weekje oefenen en ik denk dat ik een eind kom.

Voor zaterdag had ik afgesproken dat ik met Yuko (zie: bericht over de voetbalbar van vorig weekend) zou gaan lunchen in Kumamoto. Ze nam me mee naar een fantastische plek.
Dit was een ondergrondse Chineze loungebar achtig iets met watervallen tegen de muren aan, die me deden denken aan de kleine parkjes in New York en met een vloer vol superkleine, geharkte, witte steentjes met daarbovenop grote stapstenen. Hierdoor kreeg het geheel een soort van sumo-achtige sfeer.
Pas toen we weer buitenkwamen merkte ik dat ik het gevoel had alsof ik echt even op een andere planeet was geweest.

Hierna zijn we naar een expositie geweest van Kozo, de schilder/kunstenaar die ik een paar weken eerder had ontmoet in een museum in Kumamoto. Zijn schilderijen zijn erg sfeervol, kleurrijk en impressionistisch. Kozo was zelf ook aanwezig en hij vertelde mij dat hij mij graag zou willen gaan schilderen voor zijn expositie in januari. Dat lijkt me wel een aardig verjaardagscadeautjeJ
Na een kopje warme chocolademelk gedronken te hebben met Kozo en Yuko zijn Yuko en ik naar een mediacafé geweest. Dat is een veelvoorkomend iets in Japan. Meestal kun je in zo’n café: een voetenbad nemen, gokken, spelletjes spelen, computerspelletjes doen, internetten, biljarten, darten, muziek luisteren, karaoke doen, wat eten en drinken, boeken lezen en video’s kijken. In dit geval gingen wij voor het laatste. Dat is wel een grappige ervaring. Je sluit jezelf (alleen of zoals in ons geval met z’n tweeën) namelijk op in een hokje dat wel wat weg heeft van een kleedhokje bij een zwembad met de videoband of DVD die je daarvoor hebt uitgekozen. In dit hokje is een bank, een TV, een DVD/VHS-recorder en een computer met internet aanwezig. Vervolgens ga je daar dus film kijken en kun je gedurende de film zoveel (gratis) drinken als je wilt.
Na deze film (“Closer”) heb ik Yuko naar haar werk gebracht en ben ik zelf nog even wezen shoppen in Kumamoto.

Ik moest namelijk wat spullen hebben om een gitaar op te knappen. Een leerling van de middelbare school waar ik voor werk werd afgelopen week namelijk geplaagd door medeleerlingen omdat hij niet het geld heeft om een gitaar te kopen. Hij komt uit een heel arme familie en barste in huilen uit.
Mitsuda sensei en ik besloten daarom om te kijken of wij in het geheim een gitaar voor hem zouden kunnen regelen. Uiteindelijk heeft mijn collega Engels een tweedehands gitaar op de kop weten te tikken die er redelijk beroerd aan toe was. Maar goed, de gitaar was gratis en met een beetje moeite is er van deze klassieke Yamaha gitaar nog best iets te maken.
Ik heb dus beloofd de gitaar op te knappen en dan geven we de gitaar deze week als cadeautje aan deze jongen.

Nadat ik alle benodigdheden had gekocht ben ik nog wat gaan eten in een sfeervol restaurantje met een geweldige Japanse tuin. Dit heeft me zeker de nodige inspiratie opgeleverd voor mijn eigen tuin (als ik weer terug ben in Nederland).

Zondag heb ik lekker uit kunnen slapen. Ik was uitgenodigd voor de sportdag van de basisschool tegenover mijn huis, maar omdat ik daar officieel niet werk en omdat het een zondag was hoefde ik daarvoor niet extra vroeg mijn bed uit te komen.
’s Middags ben ik dus even naar dit evenement gaan kijken en meteen stormden er tientallen kinderen op me af. Na wat spelletjes, rondrennen en simpele Engelse conversaties met deze kinderen wist ik te ontsnappen. Omdat het toen al te laat was voor het voetballen in Kumamoto ben ik maar op verkenning gegaan in de omgeving.

Ik heb de auto gepakt en ben naar de Tsujunkyo brug gereden. Dit is een aquaduct waarbij ze op zondag (tussen 12:00 en 1500uur) water laten ontsnappen en daarmee de waterverdeling regelen tussen de verschillende dorpjes in de omgeving. Een zeer imposant gezicht.

Ik besloot vervolgens de auto te laten staan en ben toen gaan hiken door de bergen en bossen in de omgeving van de Tsujunkyo Bridge.
Daarbij stuitte ik op een prachtige waterval (zie: foto), een aantal shrines, een vergeten dorpje, een prachtige natuur en een houten hangbrug die erg in verval is. Helaas kwam ik daar pas achter toen ik al halverwege de brug was. Ik geloof dat ik voorgoed over mijn hoogtevrees heen ben. Deze brug hing namelijk zo hoog boven de grond en was in zo’n slechte staat (verrot hout, gaten in de vloer van de brug, het hout kraakte bij elke stap die je zette en ik had het idee dat de brug het elk moment zou kunnen begeven) dat als ik ergens van een hoogte dood zou moeten vallen dan was het hier geweest.
Toen ik aan de overkant van deze lange brug kwam stond daar een echtpaar waarvan de vrouw niet over de brug durfde te gaan. Ergens kon ik haar nu wel gelijk geven, maar ze moesten kennelijk wel naar de overkant en dus besloot ik te helpen. Aan de hand van haar echtgenoot en de blanke vreemdeling durfde ze het uiteindelijk dan en rennend, met haar ogen dicht, bereikte ze de overkant.

Ik vervolgde mijn tocht en kwam toen voor het eerst licht in gevaar. Ik stond namelijk opeens oog in oog met een adder. Dit was de eerste slang die ik hier in Japan ben tegengekomen, maar het schijnt dat deze soort niet geheel ongevaarlijk is.
Gelukkig leek de slang banger voor mij dan ik was voor de slang en dus heb ik nog even snel een foto kunnen maken terwijl de slang weer wegglipte. Om nog even terug te komen op een vraag naar aanleiding van een eerdere post: “Nee, het is niet mijn bedoeling om Steve Irwin te gaan vervangen!”
Ik vond dat het wel weer mooi was geweest qua lichamelijk inspanning voor die dag en ben teruggelopen naar mijn auto.

Niet helemaal zeker over wat ik wilde doen die avond ben ik maar richting Mount Aso gaan rijden. Ik vond het wel spannend om te kijken waar ik dan uiteindelijk zou uitkomen.
Niet verder dan 10 minuten rijden van mijn huis vandaan kwam ik al bij mijn uiteindelijke bestemming van die dag...
In mijn favoriete restaurant hadden ze namelijk de boel versierd en waren er artiesten overgekomen uit de omgeving van Tokyo die zouden gaan optreden.
Deze groep artiesten bestond uit: een man die dacht dat hij Elvis was, een vrouw die spirituele muziek verzorgde (Herman, hier had je echt bij moeten zijn!) en een duo die de meest geweldige show verzorgde die ik ooit met vuur heb gezien. Helaas had ik geen fototoestel bij me en heb ik dus alleen een paar foto’s kunnen maken met mijn keitai (mobiele telefoon) en die zijn niet echt geweldig geworden.
Verder kreeg ik het grootste stuk cake wat ik ooit bij een kopje koffie had gehad en was mijn avond dus helemaal geslaagd.

Op maandag heb ik een daikju (vrije dag ter compensatie voor werk) genomen.
Ik ben op deze dag samen met Yuko naar Suizenjipark gegaan (volgens sommigen het mooiste park in Japan) en daarna zijn we uit eten geweest bij een Mexicaans restaurant.
Omdat Yuko daarna weer moest werken ben ik ’s avonds nog even met Jennifer wat gaan drinken en hebben we erg gezellig gepraat.

Vandaag heb ik zeer vermoeiende, maar leuke dag gehad op een basisschool waar ik nog niet eerder was geweest. De kinderen wilden dat ik ze optilden en mijn arm werd vrolijk als klimmenrek gebruikt. Na de nodige spelletjes, rondrennen, tekeningen maken, liedjes zingen, samen eten en OK een poging tot wat Engelse les ben ik moe en voldaan weer naar huis gegaan.
Morgen wacht me wederom een dag op een basisschool waar ik nog niet eerder ben geweest.
Het zal mij benieuwen of deze kinderen net zo “GENKI” zijn als de leerlingen van vandaag...