Spanning en actie: indringer op middelbare school

Vandaag om twee uur ’s middags parkeerde een man van middelbare leeftijd zijn blauwe auto voor de ingang van onze school. Hij stapte uit en rende doelgericht het schoolgebouw in. Gewapend met een mes rende hij op de klas af van de derdejaars leerlingen.
Uiteraard zorgde dit voor paniek in de tent.
De leerlingen maakten zich zo snel mogelijk uit de voeten om zich te verschuilen in de gymzaal. De leraressen bleven bij de leerlingen en de mannelijke docenten vlogen zo snel er alarm was geslagen op de indringer af om hem finaal af te rossen. Het helpt dat we een docententeam hebben wat bestaat uit mensen die in de kracht van hun leven zijn en/of vechtsport experts zijn. Dit was wellicht de enige kans om mijn aikido sensei in het echt zijn aikido kwaliteiten te zien gebruiken en er barstte een geweldig gevecht los tussen de indringer aan de ene kant en mijn aikido trainer en de leraar Japans, die de zwarte band in kendo (een andere Japanse vechtsport) heeft, aan de andere kant. Uiteindelijk wist de indringer mijn collegae beiden te overmeesteren en omdat in de schoolgangen de andere collega’s al verslagen waren bleef ik als enige over.
Ik had het voordeel dat de indringer al ernstig uitgeput begon te raken van de voorgaande gevechten en ik zelf was nog in opperste concentratie met een adrenalinestoot van heb ik jou daar. Het eindgevecht kon beginnen...
Deze Japanner moest getraind zijn door de beste vechtsportinstructeurs, want hij was van alle markten thuis. Ik wist dat verliezen geen optie was en dus steeg ik boven mijzelf uit. Uiteindelijk wist ik de man met een gesprongen zijwaartse trap vol op zijn neus te raken, waardoor hij K.O. ging en we de kans kregen om hem op een veilige manier over te dragen aan de politie, die niet lang daarna op school aankwam.

Bovenstaande is helaas niet echt gebeurd, maar had heel goed wel het scenario kunnen zijn van vandaag, ware het niet dat ik helaas naar een vergadering moest, waardoor ik vanmiddag niet op school was.
Daar baalde ik erg van. Want vandaag was er dus een oefening op school voor als er een indringer op school zou komen. En dat had ik graag mee willen maken.
Het voorgaande verhaal was namelijk mijn fantasie/mijn verbeelding van hoe die oefening in zijn werk zou gaan. Maar het is wel voor een groot gedeelte gebaseerd op de werkelijke situatie.

Vandaag zou er namelijk in de middag (het tijdstip werd natuurlijk niet bekend gemaakt van te voren omdat het hier om een oefening ging) een politieagent in burger de school binnen komen rennen met, inderdaad, een mes in zijn hand.
Wat zijn precieze doel zou zijn was van tevoren niet bekend gemaakt en dat weet ik dus ook niet, maar ik kan me goed voorstellen dat hij naar het klaslokaal zou gaan van de eerste of derdejaars leerlingen, omdat die zich beiden op de begane grond bevinden.
Het was volgens het actieplan van de oefening daadwerkelijk de bedoeling dat de leerlingen naar het gymlokaal zouden vluchten samen met de leraressen en dat de leraren massaal de aanval zouden kiezen. Dit soort oefeningen worden hier in Japan eens per jaar gehouden. De indringer wordt gespeeld door een zwaar getrainde vechtsportexpert van het lokale politiekorps en de docenten mogen (lees: moeten zelfs!) deze politieagent ECHT in elkaar trappen ter verdediging van de school.
De informatie over het docententeam die ik in mijn verbeelding van deze middag gaf klopt overigens. Dus onder de docenten bevinden zich een paar vechtsportinstructeurs (met zwarte band of zoveelste “dan” in die discipline) en de rest is inderdaad jong en energiek.
Ik had hier dus erg graag bij willen zijn en ik had graag willen zien hoe wij onszelf hadden verweerd tegen deze politieagent. Daarnaast voelde je goed de spanning opbouwen gedurende de ochtend en hoe dichter we bij de middag kwamen hoe meer er een bepaalde vorm van concentratie kwam bij iedereen. Ik merkte ook dat dit heel erg bindend werkte. Waardoor het bijna als verraad voelde dat ik niet bij mijn collega’s bleef om ze een handje te helpen bij het overmeesteren van deze indringer.
Eerlijk gezegd had ik ook best wel weer eens willen kijken hoe ik zelf nu in de praktijk zou omgaan met de kennis die ik in de loop der jaren heb opgebouwd op het gebied van vecht/verdedigingssporten.

Maar goed, misschien dat ik er volgend jaar bij kan zijn. Er zal wel niemand zijn geweest die de oefening van vanmiddag heeft gefilmd en dus zal ik het moeten doen met de verhalen van mijn collega’s morgen en het aanblik wanneer ik morgen de school binnenstap. Hoeveel docenten lopen er morgen rond met een blauw oog of een gebroken arm? (haha) Ik ben best benieuwd.