Geisha's en tempels

De reis naar Osaka, Kyoto en Kobe heeft mij zeer zeker goed gedaan.
Ik voel me een stuk beter, of misschien gewoon zelfs wel weer goed (al moet ik zeggen dat ik wel enigszins uitgeput ben, maar daar kom ik wel weer overheen als ik een beetje bij slaap dit weekend. Komend weekend hoef ik namelijk niet te werken).

Op zaterdag kwam ik aan het einde van de middag aan in Osaka. Daar zou ik een vriend van mijn JTE (Japanese Teacher of English, oftewel mijn Japanse collega Engels) ontmoeten. Het enige wat ik over hem wist was zijn naam, Naru, en dat hij in een band had gespeeld waarin mijn JTE de zangeres was.
Ik had dus het gevoel dat ik op een soort van blind date ging (even voor alle duidelijkheid: NEE, ik ben niet homoseksueel of biseksueel geworden). Wat ik dus eigenlijk bedoel is dat het gewoon spannend was of het vriendschappelijk gezien zou klikken tussen ons. Het kon in principe twee kanten op gaan en ik hoopte natuurlijk op een leuke, gezellige en goede tijd in dit mooie (vooralsnog mogen jullie dat wat mij betreft lezen als “het MOOISTE”) stukje van Japan.
Mijn JTE had geregeld dat ik bij Naru zou kunnen blijven slapen. Iets wat ik erg op prijs stelde, omdat ik op deze manier gratis kon overnachten.

Ondanks het feit dat Naru in Kyoto woont hadden we afgesproken elkaar in Osaka te ontmoeten. Osaka is namelijk een betere stad voor het nachtleven dan Kyoto en van Osaka naar Naru’s appartement in Kyoto was nog geen 25 minuten met de trein.
Toen ik aan kwam op het station in Osaka hadden we elkaar snel gevonden (lang leve de mobiele telefonie!). We hadden allebei nog niet gegeten en dus werd onze eerste gezamenlijke stop een izakaya (Japanse stijl bar/restaurant) waar we heerlijk hebben gegeten. Dit begon dus al goed. Helemaal omdat ik eerlijk gezegd, over het algemeen genomen, niet de grootste fan ben van Japans eten, maar in dit geval was alles wat Naru had uitgekozen en besteld erg lekker. We hadden dus in ieder geval al de zelfde smaak voor eten.
Verder leek het alsof we elkaar al jaren kenden en we al die tijd de beste vrienden zijn geweest. We praatten aan een stuk door en het was zo gezellig dat we uiteindelijk rond een uur of drie/vier pas naar bed gingen.

De volgende dag moest Naru om 12:00uur een Engelse test afleggen in Kyoto.
Dit zou tot ongeveer 15:00uur duren en dus had hij voor mij een kaart geregeld met alle bezienswaardigheden erop, zodat ik de eerste helft van de dag alleen op pad kon. Om 14:15uur belde Naru mij op om te vertellen dat hij klaar was met zijn test.
We zouden elkaar een half uur later treffen bij een van de vele tempels die Kyoto rijk is.

Ondertussen was ik heerlijk aan het genieten van al het moois en authentieks dat Kyoto te bieden heeft. Kyoto is qua sfeer een hele mooie, rustgevende en bijzondere stad. Het ademt nog echt de sfeer uit van het oude Japan (wat ik de hele tijd al zo graag wilde zien sinds ik in Japan woon).
Waar je in andere Japanse steden echt enorm goed moet zoeken om een Geisha of een Maiko (jonge Geisha, in training) te vinden (en meestal zonder resultaat) word je hier bijna omver gelopen door de Geisha’s. Dat de meeste van deze Geisha’s niet echt zijn en puur de stad versieren met hun aanwezigheid ter genot van de toeristen vindt niemand denk ik erg. Het verschil tussen een nep Geisha en een echte is voor de gemiddelde toerist namelijk niet te zien en het levert een prachtig straatbeeld op.
Verder was het grappig dat er op zondag de nodige studenten in groepjes door de straten van Kyoto liepen, op zoek naar Engelssprekende buitenlanders.
Nu kom ik op het gebied van aandacht niets te kort (in de basisscholen moet ik nog steeds handtekeningen uitdelen, als ik ergens alleen naartoe ga om te eten is er altijd iemand die naar me toe komt voor een gesprek en eens in de zoveel tijd moet ik poseren voor een mobiele telefoon of camera van een Japanner, etc), maar het blijft toch grappig als je dan in Kyoto wordt “overvallen” door zo’n groepje verlegen studenten die je willen interviewen in het Engels voor hun studie.
Na een paar vragen zat het werk er weer op en had ik kennelijk weer wat mensen blij gemaakt.
Niet lang daarna vonden Naru en ik elkaar en had ik de beste gratis gids in Kyoto die ik mezelf wensen kon. Hij liet me alle hoekjes en straatjes van Kyoto zien die je als gemiddelde toerist niet bezoekt, omdat deze niet in de Lonely Planet (en consorten) staan en uiteraard hebben we de nodige tempels bezocht.
Helaas was er geen tijd om alles te zien. Om een beeld te geven van hoeveel tijd je nodig hebt voor het bezichtigen van alle tempels in Kyoto: Naru heeft vorig jaar oktober besloten dat hij dit jaar alle tempels in Kyoto wilde bezichtigen en hij is nu pas op een derde van zijn reis.
Om globaal een idee te krijgen van Kyoto en de top bezienswaardigheden gezien te hebben heb je volgens Naru zo’n drie dagen nodig.

Na deze geweldige reis door de geschiedenis (ik had namelijk echt het gevoel met de teletijdmachine van Prof. Barabas te zijn afgereisd) moest ik helaas afscheid nemen om op tijd te zijn voor het inchecken bij het Portopia Hotel in Kobe.

Tegen een uur of tien kwam ik uitgeput van alle opgedane indrukken aan in het schitterende hotel (voor de mensen die het interesseert: http://www.portopia.co.jp/en/index.html).
Helaas was het zwembad al gesloten, maar ik vond het niet erg om meteen te gaan slapen.
Toen ik op mijn hotelkamer aankwam bleek ik echter nog twee kamergenoten te hebben. Althans, er stonden drie bedden in mijn hotelkamer en op een van die bedden stond een weekendtas.
Omdat ik verder nog niemand zag besloot ik even in een ECHT ligbad te gaan liggen. Dat was heerlijk, omdat ik nu eens niet mijn benen in mijn nek hoefde te leggen om te kunnen badderen.
Kort nadat ik klaar was kwam de eerste van de twee kamergenoten binnen. Dit bleek een jongen te zijn uit Nieuw-Zeeland (Rowan). Rowan en ik hadden elkaar toevallig al eens eerder ontmoet en het was meteen gezellig.
We speculeerden over onze laatste kamergenoot. Zeker toen het (wederom toch weer) laat werd en we nog steeds niemand hadden gezien.
We hadden al wel een naam gezien van onze “gast” en omdat dit een Arabische naam was begonnen we op een gegeven moment heel flauw te fantaseren over het feit dat deze jongen alleen een hotelkamer had geboekt om zijn weekendtas, met daarin een bom, te kunnen plaatsen). Een andere optie die voorbij kwam was dat hij zich per ongeluk IN zijn tas had verstopt en nu van binnenuit de rits niet meer open kon krijgen.
Toen het echt te laat werd besloten we maar te gaan slapen.

De volgende dag hadden we een fantastisch ontbijt. En omdat de andere ALTs pas rond een uur of twaalf zouden aankomen in het hotel kon ik ’s ochtends heerlijk genieten van het zwembad, de (mist) sauna, gewone sauna, onsen (hot spa), massageruimte en fitnessruimte.

Toen ik helemaal ontspannen was en terug kwam op mijn hotelkamer was onze laatste kamergenoot aangekomen. Hij bleek de vorige dag zijn tas te hebben neergezet om vervolgens met een vriend uit Osaka uit te gaan en daar te blijven overnachten.
Nu deelde ik mijn hotelkamer dus met een Nieuw-Zeelander en een jongen uit India.

Omdat deze conferentie voor eerstejaars ALT’s was die volgend jaar de nieuwe ALT’s moeten gaan begeleiden waren er hoofdzakelijk workshops op dit gebied.
Het was opvallend dat we op een spreker na bijzonder professionele sprekers hadden.
De spreker die niet geweldig was was een Japanner van het Japanse ministerie voor Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen, die een lezing gaf op het gebied van internationale communicatie. Helaas sprak hij voor de meeste native speakers in een onverstaanbare mix van Engels met een Frans, Japans accent. Het was daardoor niet te volgen wat deze man te zeggen had en ik hield me dus maar bezig met het kijken naar andere mensen. Ik kon hier erg van genieten, omdat een behoorlijk aantal mensen lag te slapen en anderen trachtten tevergeefs te doen alsof ze druk bezig waren met het maken van notities e.d.. Helaas was het te duidelijk dat deze mensen schriftelijk met elkaar aan het communiceren waren over uitgaan en dat soort zaken, of ze waren tekeningen aan het maken.
Maar zoals gezegd, na deze kwelling van 70 minuten te hebben moeten luisteren naar een uitermate beroerde spreker, hadden we voor de rest fantastische sprekers.

Ik denk dat ik zelf het meeste heb genoten van de lezingen/workshops van: een Engelse professor van de universiteit van Birmingham, een Amerikaanse Psychiater die nu inmiddels alweer vierentwintig jaar in Tokyo werkt, een (eveneens Amerikaanse) onderzoeker van het RIED instituut en een Australische vertaler die in Tokyo de kost verdient als tolk/vertaler van Japans/Engels. Deze lezingen dan wel workshops waren allen erg interessant.
Verder hadden we ook wat luchtigere en niet minder leuke workshops op het gebied van bijvoorbeeld audio/visuele lestechnieken, muziekgebruik in de klas en de Japanse cultuur.

Tegen een uur of zes waren de workshops meestal afgelopen, waarna iedereen zich verzamelde in de lobby van het hotel om vanaf daar samen te gaan eten en stappen.
Kobe is daar een prima stad voor en vrienden zijn op de een of andere manier altijd erg snel en gemakkelijk gemaakt.
Op de eerste avond van de conferentie ben ik met een groepje mensen naar een jazzbar geweest met geweldige live muziek. Ik waande me eventjes weer terug in Nijmegen, bij een avondje in Odessa.
Op de tweede avond zijn we op zoek gegaan naar een Turks restaurant.
Toen bleek dat deze vol was en je een reservering nodig had om daar nog te kunnen eten leek dit plan in duigen te vallen. Gelukkig kwam de eigenaar van het restaurant naar ons toe om ons te vertellen dat hij een tweede restaurant heeft in Kobe, waar we naartoe werden begeleid door een werknemer van het restaurant.
Dit was eigenlijk nog veel beter dan het grotere Turkse restaurant. We kwamen nu namelijk terecht in een huiselijk restaurant, waarbij we gezellig konden genieten van erg goed voedsel in een kamer die misschien op andere dagen nog dienst deed als logeerkamer.

Kobe heeft een erg mooie Chinese wijk. Helaas was daar alles net aan het sluiten toen wij daar kwamen en dus besloten we (mede uit de gedachte om geld te besparen) dat het een goed idee was om terug te keren naar het hotel.
Voor het hotel was een convenient store (voor de mensen die dit begrip niet kennen: denk maar aan een soort van campingwinkeltje/mini supermarkt dat 24 uur per dag open is), waar we erg goedkoop drinken en snacks konden inslaan, die we vervolgens op de hotelkamer van een van mijn nieuwe vrienden zouden nuttigen. We hadden erg gezellige en goede gesprekken en om een lang verhaal iets minder lang te maken zal ik maar gewoon zeggen dat ik de hele week eigenlijk erg laat naar bed ben gegaan en erg vroeg weer op moest. Met uitzondering van de maandag begon de conferentie namelijk steeds op een tijdstip waardoor we rond zes uur moesten opstaan om op tijd te komen en ook nog ontbeten te hebben.

Vandaag ben ik weer terug in Soyo Chugakko (middelbare school), waar ik dus nu nog een dagje moet werken voordat het weekend begint.

Ik heb erg genoten van mijn zakenreisje en ik zou eigenlijk willen dat ik dit soort tripjes elke week had, maar misschien dat dan de lol er ook een keer af gaat.

Op de terugweg heb ik (geïnspireerd geraakt door de tolk/vertaler) nog even flink mijn Japans geoefend door gedurende de hele treinreis (zo’n vier uur lang) met een oude Japanse man te praten. Ik stond er verstelt van hoe gemakkelijk dit ging, omdat ik de laatste tijd wat onzeker was over mijn vooruitgang op het gebied van de Japanse taal. “Niets motiveert beter dan succes” is een cliche, maar wel eentje die klopt en dus heb ik besloten nu weer op volle toeren aan mijn kanji, werkwoorden en lidwoorden/verbindingswoorden te gaan werken, om zodoende misschien in december een officieel internationaal geldende test Japans af te gaan leggen.

In de komende weken krijg ik het profiel te horen van de opvolgers van Jennifer, Nate en Christy (de ALT’s uit Yamato-cho die in juli of augustus vertrekken), dus dat wordt spannend.
Verder ben ik vanaf nu druk bezig met de voorbereidingen op een lezing die ik zelf in juli en augustus moet geven in Tokyo en in Kumamoto en met het vertalen van de Yamato-cho website. Uiteraard gaan de lessen op de middelbare school, basisscholen en in het buurthuis gewoon door, ben ik met twee aparte groepen basisschoolkinderen nog een toneelstuk aan het voorbereiden en oefenen in het Engels, probeer ik dus nog Japans te studeren, mijn sociale contacten te onderhouden en mezelf in te lezen in de informatie die ik moet kennen voordat ik start aan mijn baan als vertegenwoordiger van Kamimashiki-gun.
Kortom, druk, druk, druk (en soms door de druk en het tekort aan slaap wat stresserig), maar over het algemeen heb ik het hier nog steeds uitstekend naar mijn zin en geniet ik volop van het leven.

Otsukaresamadeshita! (Jullie zullen wel vreselijk moe zijn door het lezen van dit verhaal zonder einde en dus bedankt voor de geleverde inspanning en interesse!)
Hopelijk kunnen jullie genieten van de foto’s die ik heb gemaakt in Kyoto en gaat het met iedereen die dit leest erg goed. Sorry dat ik er niet altijd aan toe kom om (direct) te reageren op alle e-mails die ik krijg en ook spijt het me dat ik jullie minder persoonlijke e-mails stuur dan ik soms zou willen, maar nu zijn jullie tenminste weer op de hoogte.

Liefs,

Edwin.