Cowboys, piraten, Miss Montana en vuurwerk

Vorige week had ik in het weekend een “Dragonboat Race”. Deze race vond plaats in Kagoshima, het meest zuidelijke schiereiland aan Kyushu.
Het kostte Glenn, Nhog Huyn (een vriendin van ons uit Vietnam) en mijzelf ongeveer vijf uur om in Kagoshima te komen. De rit was erg gezellig en mooi.
Op Kagoshima passeerde we een vulkaan die nog steeds actief is en een aantal stranden die wel wat weg hadden van de set van “The Blue Lagoon”.
Omdat geen van ons eerder in Kagoshima was geweest wisten we niet precies waar we moesten zijn. We hadden wel een routebeschrijving gekregen, maar die bleek halverwege niet meer te kloppen.
Na ons diner in een schattig restaurantje was onze eerstvolgende stop een rustplaats met een gratis onsen (hotspa). Terwijl wij heerlijk aan het ontspannen waren parkeerden mensen hun auto naast die van ons. Deze mensen bleken ook deel te nemen aan de Dragon Boat Race en dus besloten we deze mensen te volgen tot in Kagoshima.
Ze brachten ons netjes naar de plek waar we moesten zijn en na een zeer minimaal feestje (het woord feestje is eigenlijk al overdreven groot) ging iedereen die avond vroeg naar bed. We moesten de volgende ochtend (op zondag) namelijk al om 06:00 uur opstaan, omdat de plechtige opening al om 07:00 uur zou starten.
Onze slaapplek was een blokhut aan zee met een prachtig uitzicht over zee en de beboste eilanden met hun prachtige bergtoppen en de vulkaan.

Zoals gezegd stonden we de volgende morgen al om 06:00 uur naast ons bed. En de mensen die mij een beetje kennen weten dat dat voor mij een behoorlijke opgave is op een zondag. Maargoed, het ging om de eer van de Kumamoto JETs en dus trokken we ten strijden. Ons team was verkleed als piraten omdat onze naam “Aso Pirates” was.
Gewapend met bandana, zwaard en (sommige teamleden) ooglapje klommen we in de boot.
Dat het vrijwel onmogelijk was om te winnen wisten we al lang van tevoren, omdat we het op zouden moeten nemen tegen Japanse teams die tenminste een jaar lang training achter de rug hadden voor deze race en wij een team hadden waarvan het voor veel van onze leden de eerste keer was dat ze in een Dragon Boat stapten. Dus ons doel was: niet als laatste over de streep komen, maar zo mogelijk als vijfde, zodat we onze eer hadden gered en daarna zo snel mogelijk konden genieten van, wederom, een gratis onsen.

“Ready? Go!” (Japanners gebruiken normaliter “Yoi... don!”, maar omdat dit een internationale race was (en omdat Japanners Engels vaak cooler vinden) werd het “yoi don” dus vertaald naar “ready, go” i.p.v. “ready, set, go”).
De strijd was begonnen. Onze start was nogal zwak, maar we hadden een goede taiko drummer aan boord die zich in het zweet aan het drummen was en die ons flink aanmoedigde. Langzaam maar zeker wisten we vanuit onze achtste positie in te lopen op nummer 7 en 6 die redelijk op gelijke hoogte lagen. De wedstrijd om de plaatsen 1, 2 en 3 leek al gestreden te zijn en dus werd het spannend wie daarna zouden eindigen als nummer 4, 5, 6, 7 en 8.
We hadden het ritme eindelijk goed te pakken. “Even kijken... Hee, ja, dat gaat goed zo, we liggen nu zelfs misschien wel op een plaats vijf.” Maar omdat iedereen in onze boot meer aan het kijken was hoe we het deden vergaten we te roeien. We zakten dus weer wat terug.
De finish kwam dichterbij. Nog een meter of vijf tot tien hooguit en we lagen nu op positie 7 of 8. We konden en wilden perse niet verliezen en dus zette iedereen in ons team nog even flink de tanden op elkaar. Onder een luidkeels “Arrrrrgh!” roeiden we voor wat we in ons hadden en toen... en toen... “WAHAAA!!! YES!!! YATTA!! JIPPIE!!” We waren als vijfde geëindigd!

De wedstrijd was over. We hadden onze eer gered en we konden nu heerlijk ontspannen. Maar eerst nog even kijken hoe het damesteam het er vanaf zou brengen.
De dames uit Kumamoto begonnen erg goed. Meteen al in de eerste paar seconden lagen ze op kop. Maar niet kort daarna leek het erop alsof ze iets waren vergeten of alsof ze ergens een goede barbecue zagen waar ze liever naartoe wilden varen dan naar de eindstreep. Ze verloren hun koers finaal en ze kwamen recht op de wal afgevaren. Het was zelfs zo erg dat ze het laatste stuk door de reddingsbrigade naar de finish gesleept moesten worden. De dames eindigden dus als laatste en ik moet eerlijk bekennen dat ik me kapot heb gelachen om hun poging.

Daarna dus de gratis onsen (en toch ook die goede barbecue) om vervolgens ontspannen huiswaarts te keren.

Afgelopen weekend was er in Yatsushiro, een plek niet al te ver bij mij vandaan, een vuurwerkwedstrijd. Vuurwerkbedrijven uit heel Japan kwamen hier op af om tegen elkaar te strijden voor de beste vuurwerkshow. Het was een geweldig spektakel met fantastisch vuurwerk in allerlei kleuren en vormen en met de meest overweldigende knallen in een show op maat gemaakt op muziek.

Verder ben ik afgelopen zondag naar “Country Gold” geweest. Dat is een jaarlijks terugkerend live evenement georganiseerd door “Good Times Charlie”, een Japanse countrymuzikant die het als enige Japanner voor elkaar heeft gekregen om in de Grand Ole Opry te spelen in Nashville, Tennessee (VS). Good Times Charlie komt uit Kumamoto, waar hij ook zijn eigen café heeft. En hij wordt duidelijk erg gerespecteerd door de countryliefhebbers in Japan en in bepaalde staten van de Verenigde Staten van Amerika.
Ieder jaar komen er duizenden bezoekers vanuit heel Japan, Texas, Tennessee, Kentucky en Montana naar Aso toe (zo’n 40 minuten bij mijn huis vandaan) om daar te genieten van de nieuwste countrybands en allerlei andere zaken die (volgens deze mensen) met country en/of Amerika te maken hebben.
Het was volgens de mensen die hier vorig jaar naartoe waren geweest een “must” en dus besloot ik met een paar vrienden om dit jaar ook maar eens te gaan kijken.

Het was erg grappig om alle Japanse bezoekers van dit festival verkleed te zien als cowboy of cowgirl. Ik begon me af te vragen of deze Japanners dagelijks zo gekleed gaan of dat het alleen voor deze gelegenheid was.
De bands waren redelijk tot goed te noemen. Er waren allerlei line dance groepen die aan het dansen waren en er was erg goed eten. Een koppel uit Texas had een stand op het festival terrein waar ze Texas Beef en barbecue verkochten. Vlakbij deze stand kon je paardrijden of op de foto met Miss Montana.
Verderop waren een aantal Japanse cowboys aan het proberen (metalen) buffels te vangen met een lasso en je kon tegen betaling opstijgen in een luchtballon om vervolgens meteen weer te dalen.

Al met al was het een erg leuke dag en omdat ik gisteren vrij had ben ik samen met mijn vriend Anthony, uit Texas, nog naar de after-party geweest in de bar van Good Times Charlie, waar we alle muzikanten van die dag nog even konden ontmoeten.
Goede tijden dus.

Zondag hebben we het eerste optreden met de band hier in Japan. Buiten dat is het alleen maar werken deze week. Zelfs in het weekend moet ik op zowel zaterdag als zondag vroeg uit de veren om op tijd op het werk te verschijnen en moet ik tot een uur of vijf “gewoon” aan de slag. Voor mij dus geen Halloweenfeest dit jaar.

Zoals jullie waarschijnlijk al was opgevallen heb ik dit jaar minder tijd om te schrijven. Vandaar niet iedere week een nieuw bericht, maar slechts eens per maand. Maar als ik de tijd om te schrijven zal ik proberen steeds zulke lange berichten te schrijven, zodat jullie toch op de hoogte blijven van de gebeurtenissen hier in Japan.
Ik ben nog niet toegekomen aan het plaatsen van foto’s, maar ook dat probeer ik nog steeds zo snel mogelijk een keer te doen.

Groetjes van Edwin