Yabe Festival

Ik vraag me soms wel eens af waarom dingen bij mij nooit eens met mate kunnen gaan. Als ik iets doe spring ik er meteen overdreven erg in alsof mijn leven er vanaf hangt.
Zo ging het vorige week woensdag dus ook weer.
The Board of Education (schoolbestuur) had voor mij een zaak afgehuurd om mijn welkomsfeestje te geven en in die tent hadden ze dus allerlei (deurformaat) posters opgehangen met steeds een andere foto van mij (die duidelijk van jesteroftheking.nl afkwamen) en een begeleidende tekst.
Dat was heel bizar.
Na de gebruikelijke speeches en de kanpai-rituelen moest ik ook nog even een speech doen in het Japans. Daarna ging de knop bij iedereen om van "werkpaard" naar "zuipkonijn" en ging het dus helemaal loos. Ik ben inmiddels wel gewend geraakt aan het feit dat er bij dit soort gelegenheden minstens twee mensen naar huis gedragen moeten worden, omdat die gewoon echt lazerus zijn (en meestal zijn dat ook nog eens de mensen waarvan je het het minst verwacht of de directeuren of zo).
Naast alle drank waren er verschillende voorstelrondes en iedereen had wel iets voorbereid voor mij. Dat was dus wel gaaf.
Verder was er eten zoveel je zou willen en na het eten gingen we naar een andere tent toe om de avond af te sluiten met karaoke. En dit is dan het moment waarop het bij mij steeds doorslaat. Ik weet niet precies wat het is met karaoke, maar zodra ik in zo'n karaokebar kom moet ik me gewoon 200% geven en ga ik heel erg over de top zingen en dansen en iedereen entertainen, zodat aan het einde van de avond die hele tent op z'n kop staat en iedereen weet dat die gekke Nederlander weer eens is langsgeweest.
Wat dit proces niet heel erg ten goede komt is het feit dat de drank helemaal gratis was vanavond en dat alle Japanners nog steeds erg geïnteresseerd zijn in hoeveel buitenlanders kunnen drinken, wat ze drinken, wat ze wel en niet lekker vinden en wat ze wel/niet kennen qua Japanse alcoholische dranken. Je probeerd dus op die manier steeds van allerlei zooi door elkaar en vooral die saké is verradelijk (zoals ik al eerder schreef).

De volgende ochtend werd het dus weer een speurtocht om mijn stem terug te vinden en was het een enorme opgave om uit mijn bed te stappen.
De bijzonder goede timing wilde dan ook nog eens dat ik op die dag (na dit wilde feestje) een voorstelronde had bij iets van 5 (van de 9) scholen waar ik dit jaar zal werken. Heel slim... Lekker goed over nagedacht...
Uiteindelijk viel het allemaal best wel mee en ging alles dus prima. Vanaf de dag erna (vrijdag 1 september) was mijn werk dan eindelijk écht begonnen, althans dat schijnt zo te zijn.
Behalve het knakenvroeg opstaan merkte ik daar vrijdag nog nauwelijks iets van. Buiten het feit dat ik dus nauwelijks uit bed te branden was ‘s ochtends was het wel een coole dag.
Ik moest eerst op de thee komen bij de directeur van de school waar ik de komende 2 maanden werk. Daarna moest ik mezelf voor de verandering weer eens voorstellen aan het personeel van die school. Na een vergadering die ik niet kon volgen omdat dit in te snel Japans ging hadden we "cleaning time". Dit is iets waar ze in Japan overal op school ergens tijdens de schooldag een uur mee bezig zijn (met alle leerlingen en docenten). De muziek gaat dan aan over de speakers van school en iedereen gaat "loss" met een bezem of iets dergelijks.
Hierna was het dan eindelijk tijd voor de officiële opening van het tweede semester. Ik moest in de docentenkamer blijven wachten totdat ik zou worden opgeroepen door de directeur.
Toen die man mij eindelijk kwam halen nam hij me mee naar de gymzaal. Eenmaal daar aangekomen wist ik niet wat ik zag.
Alle kinderen van die school (in totaal maar 123) zaten keurig (in uniform) en netjes op een rij geknielt op de grond. De leraren zaten in een rij daarnaast. Voor de leerlingen hing een grote Japanse vlag en één van de docenten stond in een hoek bij een microfoon. Op een manier zoals dat normaal gesproken in het leger gaat of bij de betere vechtsporten werd er af en toe een kreet door de microfoon geroepen en op dit commando stonden de kinderen dan op, gingen ze netjes recht staan, maakten ze een buiging of zeiden ze iets.
Natuurlijk was mij dit vantevoren niet verteld en ging ik lekker rebels tegen het strakke regiem aanschoppen in mijn speech. Ik had namelijk een redelijk interactieve speech voorbereid, zodat het niet al te saai zou worden voor de leerlingen om naar te luisteren en zodat ik af en toe ook kon testen of ze nog bregepen wat ik aan het vertellen was.

Na deze korte speech was mijn taak weer volbracht voor die dag (zeer vermoeiend dus) en kreeg ik allerlei lofbetuigingen over mijn speech in de docentenkamer achteraf (kennelijk was mijn stijl toch niet heel erg verkeerd gevallen).
Ik pakte vervolgens mijn spullen weer op (terwijl ik af en toe een hoofd boven het raam uit zag komen van de lerarenkamer en een zwaaiend armpje. Allerlei leerlingen probeerden op de een of andere manier contact met mij te maken, dus dat was wel grappig) en vertrok.

Op vrijdagmiddag moest ik me melden op het immigratiekantoor in Kumamoto City. Ik heb daar mijn multiple re-entry permit opgehaald. Dat is een soort van visum die ik nodig heb voor het geval ik een keer naar het buitenland zou willen/moeten gaan gedurende dit jaar. Zonder deze papieren in je paspoort kom je namelijk het land niet meer binnen.
Daarna ben ik samen met Jennifer/Jenny (een collega ALT die ook in Yamato-Cho woont en oorspronkelijk uit California komt) naar een expositie gegaan van schilderijen gebaseerd op Europese kunst. We hebben daar één van die schilders ontmoet en raakten in een heel interessant gesprek verwikkeld. Hij heeft ons vervolgens getrakteerd op thee en cake en heeft ons uitgenodigd om eens in zijn tweede huis te komen eten en daarna naar een expositie te komen met alleen zijn schilderijen.

Jenny en ik zijn vervolgens weer teruggereden naar Yamato-town en hebben daar wat ranzige Japanse zooi naar binnen gewerkt. (Begrijp me niet verkeerd; Japans eten is op zich best lekker, maar ook daar in heb je de betere tentjes en de slechte restaurants. Dit viel dus onder het kopje “slechte, vieze troep”)

Het hele afgelopen weekend was het hier feest in het dorp. Alles was fantastisch versierd iedereen heeft fantastisch mooie creaties gemaakt. Er was op zondag namelijk een soort van bloemencorso-achtig iets. En diverse mensen uit het dorp hadden met behulp van bomen, planten en ander materiaal uit de natuur grote beesten gemaakt.
Verder waren wij (de ALT’s) uitgenodigd om mee te lopen in de optocht en een traditionele dans te doen.
Als enige mannelijke ALT hier in Yamato-Cho was ik ook nog uitgenodigd om net als alle mannen van het dorp met portable shrines te gaan lopen. Je tilt zo'n ding met een groep, want zo’n gevaarte weegt al gauw 1000 kg.
Ik was dus uitgenodigd om zo'n shrine samen met de mannen van het schoolbestuur te tillen en ik vond dat ik dat dus moest doen. De vrouwen in het dorp hebben tijdens dit ritueel ook een duidelijke taak: de mannen nat gooien met water en de mannen van bier voorzien.
Na dit alles hadden we dan ook nog (weer om de sleur te doorbreken) een enkai (dikke party), waarbij het wederom bier (en andere alcohol) zuipen, karaoke en eten werd.

De foto’s die gemaakt zijn tijdens dit festival zijn niet geweldig goed gelukt, dus ik wacht nog op betere foto’s die mij zouden worden toegezonden. Zodra ik die binnen heb zal ik deze foto’s toevoegen aan deze site. Voor nu alvast een voorproefje (oftewel de wat slechtere foto’s).

Iedereen alvast een fijn weekend toegewenst!