Waarschuwing: lang bericht

Het avontuur begon...

Op 3 mei vertrokken we om 13:58 uur vanaf mijn huis en warempel, inderdaad zo’n drie minuten later werden we opgepikt door iemand die ik ken van een welkomstfeestje in Yamato-cho. Toch handig die feestjes voor als je een keer gaat liften. Zij bracht ons van Yamato-cho tot aan Mifune, een plaats die ongeveer een uur rijden van mijn woonplaats af ligt.
Mifune is tevens de dichtstbijzijnde plaats om de autosnelweg op te kunnen gaan in de richting van Fukuoka.

We werden vlak bij de oprit naar de snelweg afgezet en besloten verder te lopen naar deze oprit (Mifune I.C.). Wederom duurde het niet heel erg lang voordat we weer bij mensen in een auto zaten. Deze keer was het een vader met zijn dochtertje. Toevallig bleken we een gezamenlijke kennis te hebben en het gesprek kwam daardoor makkelijk op gang. Voor we er erg in hadden moesten we helaas weer uitstappen. We waren gelukkig wel weer wat verder gekomen en ook nog eens in de goede richting!

De volgende uitdaging was nu om van een oprit van de snelweg bij Kumamoto opgepikt te worden. Hier werden we echter al snel weggestuurd omdat het volgens de politie te gevaarlijk zou zijn om daar te liften. De politie stuurde ons naar de dichtstbijzijnde gokhal, om daar ons geluk te beproeven.
De parkeerwachter van deze Pachinko slot wist echter een betere plek en zo kwamen we na een minuut of 5 wachten terecht in de auto van de baas van een liftbedrijf.
Voor de mensen die “De Lift” hebben gezien (een film van Dick Maas) en dachten dat dit een enge film was... Deze autorit was nog veel enger!
De man die ons een lift gaf had erg nare vitrage over zijn stoelen hangen om de bekleding van zijn stoelen te beschermen, terwijl nu de bekleding nog veel lelijker werd door deze vitrage. De muziek die hij draaide was een marteling voor het gehoor (terwijl er toch echt maar bijzonder weinig muziek is waar ik niet graag naar luister). Verder stond hij er op dat we allebei op de achterbank plaats namen en hij wilde niet met ons praten. Er was dus een pijnlijke stilte plus we hadden geen idee waar we naartoe gebracht zouden worden. Maar goed, dat gaf ons liftavontuur tenminste wat spanning mee.

Uiteindelijk duurde deze begrafenisstemming autorit zo’n anderhalf tot twee uur. In een voorstadje van Fukuoka, Dazaifu, liet de man ons uit zijn auto stappen. Voor de mensen die zich afvragen hoe we te weten zijn gekomen dat deze man manager was van een liftbedrijf terwijl we niet met elkaar hebben gesproken kan ik nog vermelden dat we bij het uitstappen nog snel een visitekaartje in onze handen kregen gedrukt.

Erg blij met het feit dat we opeens zo’n stuk waren opgeschoten, maar toch ook wel met het feit dat we niet meer bij die man in de auto hoefden te zitten gingen we opgelucht op zoek naar een restaurantje. We vonden allebei dat alles goed zou zijn zo lang het maar goedkoop was en zo lang het onze honger maar zou stillen. Het restaurantje wat we het eerste tegenkwamen was Joyfull. Hier hielden we dus een rustpauze en aten we ons avondmaal.

Na het diner namen we lopend een enorme omweg naar het vliegveld, om vervolgens bij een tankstation aan de overkant van Joyfull weer uit te komen.
Uitgeput vroegen we daar de weg naar Yamaguchi.

En zo’n 15 minuten later werden we opgepikt door een klein wagentje vol met aardige mensen. Een moeder met haar twee dochters van 9 en 10. Deze dochters waren erg trots op het feit dat ze privé-lessen Engels hebben en ze lieten meteen hun boeken zien en wilde natuurlijk even wat Engels oefenen.
Hierdoor hadden we een erg gezellige rit van Fukuoka naar Kashii.
Vanaf een bushalte in Kashii werden we door wederom heel leuke, aardige en gezellige mensen (24 en 21 jaar) naar Munakata gebracht.
Van Munakata naar Kita Kyushu zaten we bij een chiropractiker in de auto. Dit was een vrijgezel van 34 jaar, die zijn vrije tijd opoffert aan de Taekwondotrainingen die hij verzorgt (Patrick, hoe is het eigenlijk afgelopen met het wereldkampioenschap?).
Hij wist een erg goede slaapplaats voor ons voor de nacht. Even dacht ik dat we gratis bij hem in huis konden verblijven, maar toen bracht hij ons naar een uitgebreid Internetcafé met een familiekamer om in te slapen. Voor deze overnachting betaalden we in het topseizoen van het Japanse toerisme slechts 1600 yen (omgerekend ongeveer 10 euro!). Dat was inclusief gratis internetten, gratis onbeperkt drinken en een douche.

4 mei – 9:07uur

Vanaf “Jiyuukuukan” (lt. “free space”, naam van dit internetcafé) kregen we binnen 3 minuten onze eerste lift van dag twee van onze trip aangeboden.
Saki-san (een eigenaresse van een babykleding en zwangerschapskledingzaak) en Michito-san brachten ons naar Moji. Het was een vrolijk stel en dus begon de dag erg goed.

Van Moji naar Shin-shimonoseki (Yamaguchi-ken) kregen we een lift van een voormalige sumoworstelaar. Voor mensen die zich afvragen wat gepensioneerde sumoworstelaars doen... Deze ex-sumoworstelaar is nu eigenaar van een restaurant.
Hij nam ons mee naar zijn restaurant waar hij trots foto’s liet zien van zijn overwinningen en van zijn beroemde vrienden: andere sporters en tv-presentatoren. Na gratis een proefje te hebben gehad van wat de keuken te bieden heeft gingen we weer op pad.

Na 25 minuten aan de verkeerde kant van de weg te hebben getracht een lift te krijgen in de goede richting dachten we dat het misschien zou helpen om het eens aan de goede kant van de weg te proberen. Dat boekte succes. Na 10 minuten wachten kwamen er zelfs twee auto’s. Eentje kwam net aangereden en de andere was speciaal voor ons een blokje omgereden en was dus teruggekomen om ons op te pikken.
We besloten de met de eerste auto mee te gaan. Dat was een zeer coole, zwarte Audi TT.
Dat bleek een goede keuze, want dit was een verveelde miljonair (miljonair ben je in Japanse yens overigens al snel) die niet wist hoe hij zijn tijd moest doden en dus leek het hem wel leuk om ons mee te nemen en ons langs allerlei bezienswaardigheden te rijden.
Ik denk dat we met deze man wel 5 uur hebben opgetrokken. Hij heeft ons naar een hele stoere grot meegenomen, de grootste druipsteengrot van Azië en hij bracht ons naar een enorm natuurgebied wat zo een hoogvlakte in Schotland zou kunnen zijn.
Uiteindelijk zette hij ons af bij klein Kyoto, in Yamaguchi, waar we een tempel hebben bezocht. Op dat moment was er in die omgeving een marathon bezig, waardoor het wel druk was in de omgeving van de tempel, maar niet zo zeer bij de tempel zelf.
Onder het genot van een lekker ijsje en een hotdog besloten we in de richting te gaan van Yuda onsen, omdat daar veel hotels liggen en dus de kans groot was om een slaapplek te vinden.
We liepen over de mooie park laan en namen uiteindelijk maar een bus. Het was namelijk iets verder dan dat we dachten. Met deze bus kwamen we uit bij het bewuste gebied, waar helaas alle hotels al vol bleken te zijn. Kana ging daarop bij de VVV uitzoeken of we nog ergens terecht konden, terwijl ik lekker een publiek voetenbad nam voor het gebouw van de VVV. (Sommige plaatsen in Japan hebben midden in de stad een natuurlijke, warme waterbron waar je dan gezellig met een man of tien in een kringetje kunt gaan zitten en kunt genieten van een voetenbad terwijl je een praatje maakt.)
Een hotel in Ogori, de voorstad van Yamaguchi-city bleek de enige te zijn met nog wat kamers voor die nacht.

Met de JR trein gingen we van Yamaguchi naar Shin-Yamaguchi en we kwamen rond 18.00uur bij het hotel aan. Daar vielen we meteen in slaap. Toen we weer wakker werden bleek het al 23:30uur te zijn. We waren allebei erg hongerig en dus vroegen we aan het personeel van ons hotel waar we nog zouden kunnen eten.
Uiteindelijk kwamen we (weer) bij Joyfull terecht, omdat het enige andere restaurant wat nog open was vol was. Daar was namelijk een privé-feestje aan de gang.
Na ons eten in Joyfull liepen we weer terug naar het hotel en vielen we opnieuw in slaap.

5 mei, jongetjesdag (otokonokonohi/kodomonohi)

Het was nog zonnig in het begin van deze dag. Later op de dag zou het gaan regenen.
Om 9.40 uur zaten we aan het ontbijt. Dit was in de zogenaamde “baikingu stairu” (lt. Japans voor “Vikingstijl” oftewel onbeperkt eten).
Vanaf 10:00 uur deden we een poging tot liften. Dit lukte helaas echt niet. Na een uur besloten we maar met de trein naar Shin-shimonoseki te gaan.
Om 11:30 uur zaten we dus in de trein. Het zou vanaf hier een vrij korte reis moeten zijn. Maar Kana en ik waren zo gezellig en druk in gesprek dat we compleet vergaten uit te stappen. Hierdoor kwamen we per ongeluk in Yukuhashi terecht.
Gelukkig ging er vanaf dit station nog wel een trein in de juiste richting. Sterker nog: er ging een shinkansen (bullet train / extra snelle trein vergelijkbaar met de TGV) naar Hakata station vanaf hier. Hakata is in Fukuoka, dus dat zou ons nog verder in de goede richting brengen.
Kosten voor een kaartje waren zo’n 2000 yen, dus nog wel te overzien en zo vertrokken we om 2:17uur per shinkansen naar Hakata station.
3:30uur aankomst.

In Fukuoka aangekomen had ik zelf alweer het gevoel dat we thuis waren. Dit is namelijk een plek die je per openbaar vervoer vanaf mijn huis in zo’n drie uur kunt bereiken. Met de zekerheid dat we weer op tijd thuis zouden zijn voor het werk werd de verleiding groot om nog een nachtje in Fukuoka te gaan stappen. Fukuoka is namelijk een goede stad om uit te gaan.
Maar Kana en ik wilden deze vakantie allebei zo goedkoop mogelijk houden en dus besloten we toch maar te kijken of we nog een lift terug konden krijgen naar Kumamoto.
Na een tijdje lopend vonden we een goede plek. 20 minuten later werden we opgepikt door Jiro die ons helemaal naar Kumamoto bracht. Het klikte goed tussen ons drieën en dus gingen we samen nog wat eten in Yokobachi (een van de betere restaurants in Kumamoto).

Toen we bij het Koutsu Center (het grote busstation in Kumamoto) kwamen bleek de laatste bus naar Yamato-cho al vier uur daarvoor te zijn vertrokken. Lang leven het wonen in een gat!

Na wat telefoontjes gepleegd te hebben kwamen we erachter dat al onze vrienden Golden Week ook gebruikten om op vakantie te gaan en dus was niemand in de buurt van Kumamoto. We konden daardoor niets anders dan toch maar weer in een hotel te overnachten. Dit werd de Toyoko-inn, waar we ondanks Golden Week nog steeds voor een bedrag van ongeveer 4000 yen klaar waren.

Op 6 mei waren we (na een dagje shoppen) om 15:45 uur weer bij mij thuis en was ik eigenlijk blij dat ik weer terug was. Liften is weliswaar een stuk makkelijker dan ik had gedacht, maar ook wel vermoeiend. En de spanning of ik wel weer op tijd terug zou zijn voor mijn werk maakte me ook wat vermoeid.
Ik heb wel erg genoten. Helaas niet alle bezienswaardigheden gezien die ik wilde zien en het, door mij, van tevoren overdreven ambitieuze idee om Gifu misschien wel te halen hebben we ook niet kunnen waarmaken. Maar eigenlijk zijn we ontzettend ver gekomen in die paar dagen die we hadden.
Wie weet ga ik het in de zomervakantie nog wel eens proberen.