Zure appel...

Nadat ik donderdag een ongelooflijk slecht bericht uit Nederland kreeg (de meeste van jullie weten waar ik het over heb) heb ik vrijdagochtend voor het eerst gebruik gemaakt van de mogelijkheid om een halve verlofdag op te nemen.

Ik moest echt even bijkomen.

's Middags zou ik vervolgens een Gun-meeting hebben. (Dit heeft overigens niets met wapens te maken, maar een "gun" is een gebied, laten we zeggen vergelijkbaar met een "gemeente", maar dan wat groter.)

En ik besloot dat dit waarschijnlijk goede afleiding zou bieden. Vanaf dat moment heb ik de rest van mijn weekend in het teken van afleiding gezet en dat is goed gelukt moet ik zeggen.

Vrijdagavond hadden we eerst een enkai (na de vergadering). Erg Japans overigens. Tijdens zo'n vergadering worden er namelijk nooit zaken gedaan of deals gesloten. Dit gebeurt allemaal tijdens het eten 's avonds bij zo'n enkai. Vandaar dat er dus zoveel enkai's zijn.

Na deze party op vrijdag ben ik aansluitend nog met een groep vrienden naar Kumamoto gegaan. Hier hebben we tot diep in de nacht genoten van de surferbar en van een fijne karaokesessie.

Ik ben blijven slapen bij een collega van mij uit Washington en de volgende dag ben ik samen met een collega uit California naar de film "Miami Vice" geweest. Dit is wel een heel slap aftreksel van de originele tv serie en voor ons gevoel vertoonde het ook geen overeenkomsten met de serie buiten het feit dat een blanke en een zwarte acteur de hoofdrollen vertonen en het zich deels in Miami afspeelt. Niet naartoe gaan dus!

Zondag ben ik samen met Jennifer (die collega uit California) naar Diamond City gereden, een enorm winkelcentrum in Amerikaanse stijl.

We zouden namelijk samen met een collega uit Ierland naar een voetbalkroeg gaan om daar de wedstrijd Chelsea - Liverpool te kijken. Deze Ierse collega, Glenn, is echt de grappigste persoon die ik ooit ben tegengekomen in mijn leven.

Iedere seconden die we samen doorbrengen liggen we krom van het lachen.

In de rust van de voetbalwedstrijd heb ik erg leuke gesprekken gevoerd met de eigenaar van de bar en met een barvrouw. Ze hadden namelijk een hele selectie aan Nederlandse jenever in verschillende smaken en daarnaast vertelde deze barvrouw, Yuko, dat ze in november in Dusseldorf gaat wonen. Het ziet er naar uit dat ik nu haar leraar Duits wordt en dat zij dan als tegen prestatie mijn Japans wat gaat verbeteren. Lijkt me een prima deal dus!

Na de voetbalwedstrijd die Chelsea (helaas voor Glenn) had gewonnen was het tijd voor wat actie. Ondertussen hadden zich meerdere vrienden bij onze groep aangesloten en gingen we met zijn allen naar de grootste club hier in de buurt, The Sanctuary.

Dit is een tent met voor ieder wat wils. Bestaande uit meerdere verdiepingen met op iedere verdieping een totaal andere sfeer.

Op de begane grond is de dansvloer en toen wij binnenkwamen was daar net een bruiloft aan de gang. Als echte wedding crashers gingen we dus op in dit feest. Een vriend van mij werd door de moeder van de bruid de dansvloer op gesleurd en belandde dus in een wilde dans met deze dronken vrouw.

Op een soort gelijke manier viel de nicht van de bruid letterlijk in mijn armen. Bang dat ze me helemaal onder zou kotsen (zo dronken was ze), was ik blij toen de muziek stopte en wij (mijn vrienden en ik) besloten om naar een andere verdieping te gaan.

Op de tweede verdieping van deze tent is er gelegenheid om te darten. Dit hebben we heel even gedaan, maar omdat we er allemaal niets van bakten besloten we maar naar de vierde verdieping te gaan voor, wederom, een fijn avondje karaoke.

Dit was geweldig. We belandden tussen een groep gestoorde Japanners die werkelijk van allerlei attributen met zich hadden meegesleept: maskers, pruiken, het leek een groot carnavalsfeest te gaan worden.

Een vriend van mij die homo is was op een zeker moment ook aan de beurt om een liedje te zingen. En toen hij begon met dit (voor de meesten van ons) onbekende Japanse lied dacht iedereen: "wat stereotype gay om dit zoetsappige lied uit te kiezen", maar toen kwam het refrein en man, ik wist echt niet wat ik toen meemaakte.

Al die Japanners werden helemaal gek en de hele tent stond spontaan op z'n kop.

Heftiger dan bij welk rock- of metalconcert waar ik ooit ben geweest begonnen deze Japanners tegen elkaar in te beuken, te springen, rond te rennen, met stoelen te zwaaien, kortom: helemaal uit hun dak te gaan.

En na dit refrein leek het net alsof er nooit iets gebeurd was. Het rockgehalte verdween abrupt en de zoetsappigheid kwam weer terug. Bij de volgende refreintjes deden wij allemaal mee en het was geweldig.

Natuurlijk heb ik het ook weer voor elkaar gekregen om mijn stem te misbruiken tijdens deze avond en net op het moment dat iedereen wilde vertrekken werd ik opgebeld door Yuko (de barvrouw van die voetbalkroeg).

Ze was uitgewerkt en had wel zin in een avondje stappen met een gezellige groep mensen.

Uiteindelijk bleven van die gezellige groep mensen slechts Glenn (de Ier) en ik over.

Samen met Yuko en haar baas gingen we dus nog gezellig een kopje koffie drinken en voor we het wisten werd het weer licht en was het 10 uur 's ochtends toen Glenn en ik eindelijk onze kussens raakten.

Na lekker uitgeslapen te hebben op maandag (het was afgelopen maandag namelijk een nationale feestdag) zijn we samen met alle mannelijke, buitenlandse collega's uit onze gun gaan eten. Daarna hebben we iets typisch Japans gedaan. Ik hoop dat Tom/Akemi of misschien iemand anders die dit leest mij even kan helpen bij de naam hier van, maar het komt op het volgende neer:

1. Je stapt met een groep vrienden in een fotohokje (een chromakey/greenscreen/bluescreen of hoe je het ook wilt noemen, ruimte, voor meer uitleg over deze techniek: Tim / Jan be my guest!)

2. Je maakt de meest geschifte foto's

3. Omdat de foto's zijn gemaakt in een bluescreen ruimte kun je nu de hele foto gaan bewerken: achtergronden veranderen, etc.

4. Je maakt er dus een sport van om de foto's zo fout mogelijk te bewerken, met hartjes, flitsende kleuren, snorretjes, brillen, rare voorwerpen, verzin het maar!

5. Uitprinten en je hebt een waanzinnige collectie aan foto's van jou en je vrienden.

Hier kom ik nog op terug in een volgende post...

Vanaf dinsdag begon school weer en heb ik me weer volledig op het werk gestort. De voorbereidingen op de English speech contest zijn nu begonnen en ik moet er bij ons op school voor gaan zorgen dat onze school deze wedstrijd gaat winnen. Veel overwerken dus, waardoor ik deze week helaas geen tijd had om naar Aikido te gaan. Hopelijk kunnen mijn andere activiteiten nog wel doorgaan.