Nagasaki: helemaal de bom!

Ik weet het. Dit is de meest foute woordspeling die je kunt verzinnen voor de titel van een stuk over een geweldige stad met zo’n tragische geschiedenis, dus de uitdaging ligt nu bij jullie voor een minder slechte titel.

Hoe dan ook, meer en meer besefte ik me dat Nagasaki toch wel een stad was die mij enorm trok. De sfeer in de hele stad is erg gezellig, bruisend, goed, levendig en energiek. En Nagasaki lijkt van een heel aantal landen/steden het beste te hebben overgenomen op het gebied van architectuur, leven en inrichting van de stad. Het is een stuk internationaler dan Kumamoto en het voelt erg Europees aan.

Na Deshima zijn we met de groep naar China Town gegaan om te lunchen. Daarna vond iedereen dat we Nagasaki niet zouden kunnen verlaten zonder “Peace Park” te hebben gezien. We gingen dus naar het monument ter nagedachtenis aan de Atoombom die hier in 1945 viel.
Erg indrukwekkend. En ook al is de spelling soms verkeerd (zie: foto), de boodschap is duidelijk: iedereen wil hier vrede!

Nog stiller werd ik van de plek waar de atoombom dan echt gevallen is: het hypocenter.
Borden, beelden en exposities herinneren aan de plek waar honderden mensen dood in de rivier belandden, waardoor er een mensenlijke dam werd gevormd. Erg gruwelijk.
Het was bijzonder om dit met Amerikanen te beleven. De Amerikanen waarmee ik hier was voelen zich nog steeds erg slecht over en erg schuldig voor deze zwarte bladzijde uit hun geschiedenis.

Gelukkig lijkt het leven nu heel vredig en in orde te zijn in Nagasaki.
We passeerden jonge meisjes die aan het bellen blazen waren en hebben vervolgens nog hard kunnen lachen over het feit dat Stephen tegen hun zei: “You are good blowers.”

Na deze indrukken hebben we ingecheckt in het hotel (ditmaal een erg goed hotel en ook niet duur) en hebben we heel even de tijd genomen om onze indrukken te verwerken.
In deze pauze heb ik snel even mijn mail gecheckt en kwam ik er helaas achter dat een bekende van mij is overleden. Dat maakte de dag wel erg zwaar.

Toen we vervolgens gingen eten in een erg goed curry restaurant had ik besloten een herdenkingspeech te houden ter nagedachtenis aan deze persoon. Het was even emotioneel, maar wel goed om te doen.
Hierna hebben we geprobeerd de avond wat luchtiger te maken. Dit lukte vrij aardig.
We gingen namelijk op weg naar Glover Park (een fantastisch park wat je echt in de avond moet zien). Geweldig! En belandden vervolgens in een Harley Davidson meeting.
Het was erg grappig om te zien dat al deze stoere bikers zich tegelijkertijd met knuffelbeesten en slechte countrymuziek bezig hielden.

Aansluitend gingen we naar een izakaya (een Japanse bar). Toen we binnenkwamen in deze bar kregen we spontaan applaus van de groep Japanners die daar aanwezig was. We hebben er een gezellige avond van gemaakt en moesten natuurlijk ook weer op de nodige foto’s van diverse Japanners.

Tot besluit gingen we terug naar dezelfde tent waar Glenn, Stephen en ik die avond daarvoor waren geweest. Deze keer was het erg druk en stond de muziek minstens op 120 dB te blazen. Tijd voor mij dus om snel weer naar buiten te gaan. Maar omdat ik Glenn niet wilde laten zakken (hij had namelijk nog steeds een oogje op de barvrouw van die tent en wilde die avond zijn “move” maken) bedacht ik een slechte smoes waardoor ik even een blokje om kon gaan lopen zonder de rest van de groep meteen het gevoel te geven dat zij dan ook mee moesten.
Toen ik weer terug kwam in de club met de veel te harde muziek ontdekte ik dat ze daar ook een dakterras hadden met een balkon en geweldig uitzicht over de stad.
Terwijl sommige van de groep binnen konden blijven kon ik op die manier mijn oren een beetje sparen en ontspannen naar wat mensen kijken. Niet veel later stond iedereen van onze groep, met uitzondering van Glenn, naast me op het balkon.
De Canadees, Daniel, die als laatste naar buiten was gekomen had niet vertelt dat wij op het balkon zouden staan en Glenn dacht dus dat wij naar huis waren gegaan.

Even later zagen we Glenn op straat lopen met de eigenaresse/barvrouw. We aanschouwden dit geheel vanaf het dakterras en hadden er veel plezier in te bedenken dat het allemaal goed was afgelopen voor Glenn. We bedachten wat de twee tortelduifjes aan het doen zouden zijn en we speculeerden over het feit of Glenn die nacht nog in ons hotel zou slapen of dat hij misschien met de Afrikaanse zou overnachten in een love hotel.
Na ongeveer drie kwartier kwamen ze terug. Wat we toen nog niet wisten was dat onze laatste gedachten – namelijk dat er niets zou gebeuren, maar dat ze slechts een potje zouden schaken – dichter bij de waarheid lag dan we hoopten voor Glenn. En omdat ze samen terug kwamen zag het er goed uit en verwachtten we een mooi, romantisch verhaal.
Glenn stak van wal. Ze zouden naar een parkeergarage zijn gegaan, waar de auto van deze vrouw stond. Toen de vrouw een Cd-tje in de CD-speler deed en vervolgens haar stoel naar achteren schoof dacht Glenn: “niet slecht, niet slecht”. Maar niet lang daarna kwam Glenn er achter dat het een Franstalige CD was van Céline Dion en dat de eigenaresse van de club een half uurtje wilde gaan slapen.
Terwijl Glenn zich ergerde aan de muziekkeuze lag naast hem de Afrikaanse al te pitten. Na een half uur werd ze weer wakker en zei ze: “Zo, zullen we maar weer terug gaan?”
Ik denk dat het nu officieel is dat mannen nooit iets van vrouwen zullen begrijpen. Al leveren dit soort dingen natuurlijk wel leuke verhalen op voor thuis.