Hallo allemaal

Dan toch eindelijk het beloofde verhaaltje van Edwin’s ‘mystery guest’. De feestdagen, een defecte computer en een nieuwe baan zorgde voor wat vertraging, maar nu dan toch…

Voor diegene die mij nog niet herkend hadden op de kerstkaart even een korte intro. Ik ben Paul Richter en had het genoegen om Edwin’s eerste Nederlandse gast te mogen zijn. Met een last minute ben ik eind november voor 3,5 week naar Japan gegaan. Niet helemaal het meest ideale seizoen maar absoluut de moeite waard.

Vanuit Brussel via Zurich naar Tokyo gevolgen en mezelf 4 dagen in deze geweldige stad vermaakt. Een overweldigende stad met heel veel verschillende gezichten. Een beetje als New York maar dan in het kwadraat qua grote. Absoluut een stad om eens te zien. Vanuit Tokyo mijn reis naar het zuiden, richting Edwin, begonnen.

Door mijn omzwervingen op deze aarde in de loop der jaren verschillende Japanse vrienden gemaakt en meteen dus ook de mogelijkheid gebruikt om hun weer eens op te zoeken. Met een ‘Japanese Rail Pass’ in 7 dagen een geweldige tour gemaakt door het midden en zuiden van Japan. De eerste stop was Nagoya om daar een vriendin weer eens te zien. Vanuit daar een detour gemaakt naar Nagano. Als Nederlander moeten we natuurlijk wel even langs de ijsbaan daar. In het prachtige Mwave stadion waar tijdens te spelen van 1998 veel Nederlands goud werd gehaald zelf een paar rondjes gemaakt. Jammer was dat de Japanse junioren ploeg daar ook aan het trainen was en mijn schaatskwaliteiten dus niet echt een indruk konden maken.

Next stop was Kyoto. Een van de beste steden om de lange geschiedenis van dit land te kunnen zien. Vrijwel ongeschonden door de oorlog gekomen waardoor er nog steeds schitterende tempels staan. Een erg mooie en totaal andere stad. Het was dus een groot contrast om de volgende dag naar Osaka te gaan. Een hypermoderne en enorm grote stad. Niet bepaald een mooie stad maar wel een stad met een aparte/bijzondere sfeer. Veel meer ‘down to earth’ dan Tokyo.

Misschien wel de meest indrukwekkende stad die ik in Japan gezien heb is Hiroshima. Bij iedereen bekend als de locatie van de eerste atoombom. Toch is dit een van de levendigste steden van Japan. Bijna nergens voelt het als een stad die niet al te lang geleden van de kaart is geveegd. Maar in het Peach Memorial Museum wordt dat gevoel ruimschoots gecompenseerd. Ik heb zelden een museum gezien waar de waarheid zo nadrukkelijk wordt weergegeven. De horror wordt zonder censuur koud en hard getoond. Echt een museum dat recht doet aan deze verschrikkelijke gebeurtenis.

De volgende stop was dan eindelijk in Kumamoto en waar dit verhaal dus wat interessanter gaat worden voor jullie.

Kumamoto is eigenlijk als de meeste Japanse steden. Niet bijzonder mooi en in het centrum twee overdekte winkelstraten (standaard lay-out). Het aardige van Kumamoto is dat het toch wel een erg internationaal georiënteerde stad is. Als buitenlander val je hier niet echt super op. Toch moet ik zeggen dat Edwin erg makkelijk te herkennen was toen hij mij van het station ophaalde. Licht haar en een gele ski jas zijn nou niet bepaald de kenmerken van de gemiddelde Japanner. Opvallend is dan toch wel dat mensen je niet aankijken als of je van een andere planeet komt (toen ik in India was werd er permanent naar je gestaard omdat je zo ‘vreemd’ bent als blanke).

Met Edwin’s karretje vervolgens op weg naar Yamato-cho. Hij heeft daar echt een super gaaf huis. Beetje klein voor Nederlandse maatstaven maar op een echt super mooie locatie, midden in het heuvelachtige platteland van Kumamoto-ken (zie foto’s). Nadeel is, zoals met ongeveer alle Japanse huizen, dat er geen isolatie in welke vorm dan ook aanwezig is. Begin december is dat nou niet bepaald ideaal.

Helaas kon Edwin geen vrij nemen tijdens mijn verblijf dus bleef het beperkt tot dagtochtjes. ’s Ochtends Edwin naar het werk brengen en dan mijn eigen tochtje maken. Achteraf waren die dagtochtjes absoluut niet verkeerd. In de omgeving daar maakt het niet uit welke afslag je neemt, iedere weg is de moeite waar. Prachtige uitzichten langs heerlijke bochtige bergweggetjes. Geweldig rijden! Edwin had een lange lijst gemaakt met ‘things to do’. Al afvinkend heb ik me zo dus prima kunnen vermaken.

Absoluut hoogte punt in de regio (letterlijk en figuurlijk) is Aso-san (Mt. Aso). Een actieve vulkaan waar je zonder veel problemen bij de rand van de krater komt. Zonder meer een van de mooiste plaatsen die ik ooit heb gezien. Als je 5 minuten weg loopt van de drukte lijkt het alsof je op een totaal andere planeet bent beland. Erg mooi (opnieuw zie foto’s)

Maar sightseeing was natuurlijk niet mijn enige reisdoel. Ik wilde erg graag zien hoe Edwin het aan deze kant van de wereld heeft. Hoe het met zijn Japans gaat. Hoe het les geven gaat en zo nog wat meer redenen. Met dat Japans gaat het wel prima. Al is hij zelf nog lang niet tevreden, hij kan wel met gemak met iedere Japanner praten en bijna alles gedaan krijgen wat hij wil. Zeer leuk om te zien. Ook dat les geven is geen probleem. Hij gaat met erg veel plezier naar zijn werk. Met veel meer plezier dan hij dat hier ooit heeft gedaan. Nadat ik een paar keer mee geweest ben naar zijn school en ook geholpen heb bij zijn avond klasjes kan ik dit ook goed begrijpen. De sfeer is erg ontspannen en de leerlingen hangen aan zijn lippen. Ondanks dat er een sterke hiërarchie heerst zowel tussen directie en docenten als tussen docenten en leerlingen blijft het een erg goede sfeer.

Een andere reden waarom Edwin het er erg naar zijn zin heeft is de groep internationale docenten. Al met al een aardig gemêleerd gezelschap. Iedereen met een andere achtergrond maar verbonden door het Gaijin (buitenlander) zijn. En wat buitenlanders natuurlijk horen te doen in Japan is Karaoka. Iets waar ik in Nederland nou niet bepaald warm voor kan lopen moest ik toch in Japan ervaren. En op een of andere rare manier past het daar ook prima. Het is niet zoals we hier vaak denken in een grote bar waar iedereen die de moed heeft op het podium kan stappen. Helaas was het in een behoorlijk steriel gebouw waar iedere groep aparte kamers huurt. Misschien wel beter als je de zang talenten in aanmerking neemt van de gemiddelde bezoeker. Ondanks dit was het toch een erg leuke ervaring. Al ging het zingen van de Japanse nummers me niet bepaald goed af.

Het leukste moment van mijn tijd bij Edwin was het Sinterklaas feest met de groep buitenlanders. Edwin had het geweldig georganiseerd. Na de buitenlanders eerst een spoedcursus te geven over Sinterklaas en de daar aanvast hangende gebruiken was iedereen vol enthousiasme aan het dichten geslagen en opzoek gegaan naar originele cadeautjes. Om het Nederlandse karakter wat meer te benadrukken had Edwin het voor elkaar gekregen om enorm veel Nederlands eten en drinken in te laten vliegen. Variërend van pannenkoeken en poffertjes beslag en boerenkool tot pepernoten en een ruim assortiment Nederlands bier. Het werd een zeer geslaagd feest. Iedereen had een eigen en originele draaigegeven aan het gedicht en in ongeveer vier uur tijd kwamen enkele juweeltjes voorbij. Tot in de vroege morgen werd er genoten van dit Nederlandse feest. Zeer geslaagd dus.

Van het Nederlandse feest terug naar de Japanse tradities. Om bij te komen van alle pepernoten heerlijk gaan ontspannen in een van de vele onsen in de regio. In het begin van de week was het even wennen om hier geheel naakt rond te lopen maar ook dat past bij de Japanse cultuur en went vrij snel. Beviel zo goed dat we er nog verschillende keren terug gingen. En na het Sinterklaas feest was het dus ideaal om in de verschillende heetwaterbaden en de sauna heerlijk te kunnen genieten.

Na mijn laatste avond met Sushi te hebben afgesloten samen met Edwin en Glenn, zat mijn tijd er in Yamato-cho helaas weer op. Na nog twee dagen in de buurt van Tokyo te zijn geweest bij een vriendin van mij kwam er dan een eind aan mijn indrukwekkende tour door Japan. Ik moet zeggen het is absoluut de moeite waard. Iedereen die de mogelijkheid heeft om Edwin daar op te zoeken moet het absoluut doen. Het is een geweldig indrukwekkend land met enorm veel vriendelijke mensen en waar Edwin qua dat dus prima past.

Ik kan nog wel even door schrijven over dit prachtige land en over Edwin’s ervaringen daar maar ik hoop dat ik jullie hier mee een kleine kijk heb kunnen geven in dit aparte land en in het bijzonder over hoe Edwin het daar heeft.

Groeten,

Paul