Wil je met me trouwen?

Zoals beloofd kom ik nog even terug op de foto’s die ik op maandag heb gemaakt samen met John, Eric en Glenn...
Toen ik dinsdag op school aankwam en deze foto’s liet zien aan mijn collega Engels werd zij opeens zo geil als boter (niet naar mij toe overigens, dit even voor de duidelijkheid).
Ze vroeg wie die ontzettend knappe vent was terwijl ze naar Glenn wees. Ik vertelde haar wie Glenn is en op slag was ze verliefd en vastberaden om Glenn te ontmoeten. Ze begon meteen dingen te regelen. Uiteindelijk heeft ze het voor elkaar gekregen dat we nu met een hele groep een weekendje naar Nagasaki gaan. In eerste instantie was het haar bedoeling dat ze alleen met een vriendin van haar met Glenn en mij naar “Huis ten Bosch” zou gaan en dat we dan in een cheap “love hotel” zouden overnachten. Gelukkig was zij de enige die iets zag in dit plan en heeft haar vriendin haar zo ver weten te krijgen dat we dus nu met een hele groep mensen gaan. (Tom/Akemi: tips voor een leuk weekendje in Nagasaki zijn van harte welkom!)

Ondanks de begrijpelijke verzoeken om de foto’s in kwestie kan ik ze helaas niet online zetten. We hebben er namelijk (onbedoeld) voor gekozen om slechts thumbnail-formaat foto-stickers te laten afdrukken, zonder ze verder door te sturen naar iemand’s e-mailadres (wat ook een optie is bij dit soort foto-plaatsen, maar daar kwamen we te laat achter. Tsja, Kanji blijft lastig). Maar niet getreurd, ik ben er van overtuigd dat we met z’n allen nog een keertje terug gaan om (wellicht nóg vreemdere) foto’s te maken.

Over vreemd gesproken...
Zaterdag kwam de échte cultuurshock voor mij pas. Toen zag ik namelijk pas voor het eerst iets waarvan ik denk dat jullie dit niet geloven totdat jullie de foto’s zien...
Ze hebben hier namelijk een winkel speciaal toegewijd aan kleding (!) en huishoudelijke artikelen voor honden. Je kunt het zo gek niet verzinnen. Van een Zorro-pak voor je hond tot een pak waardoor je hond zich kan vermommen als lieveheersbeestje. En van de begrijpelijke ballen of kussens tot een speelgoed keuken voor je hond! Alsof een hond inderdaad gaat staan koken?! Misschien verklaart dat wel de smaak van bepaalde maaltijdenJ
Op de foto’s zijn te zien: een varkenspak, een lieveheersbeestpak, een Mr. Cool pak inclusief zonnenbril (of duikbril, daar ben ik nog niet over uit).

Verder heb ik nu ook eindelijk een foto gemaakt van een klas (vóór aanvang van de les) en een foto van een opmerkelijke etui. Zou dit onschuldige meisje weten wat de Playboy is?
Daarnaast nog een aantal foto’s van de enkai van afgelopen vrijdag en tot besluit nog een fijne foto van de voetbalbar met v.l.n.r.: Glenn (in het groen), Jo, ik, Yuko en Jennifer.

Deze week (en waarschijnlijk komende maand) staat even in het teken van overwerken. Het is namelijk, zoals ik gisteren al beschreef, mijn taak om Soyo Chugako naar de overwinning te brengen op de Engelse speech contest. Als extra handicap heeft Mitsuda sensei (mijn collega Engels) niet de beste, maar de “bijzondere” kinderen uitgekozen.
Erg fijn. Nu moet ik deze leerlingen, met spraakgebrek en al een perfect Amerikaanse uitspraak aan gaan leren. Ja, u leest het goed, AMERIKAANS.
Japanse lessen Engels zijn totaal gefocust op het aanleren van Amerikaans Engels. Persoonlijk vind ik dat niet meer dan terecht en pleit ik daar (deels) ook voor in Nederland, al weet ik dat ik mezelf niet geliefd maak met deze gevaarlijke uitspraak.

(Als u niet geïnteresseerd bent in een betoog(je) over het aanleren van Engels kunt u de nu volgende alinea beter overslaan.)

Echter, mijn ideaal zou zijn dat we de leerlingen gewoon “Engels” in de meest brede zin van het woord kunnen aanleren. Er zijn namelijk zoveel verschillende vormen van aanvaard Engels en ieder Engelstalig land heeft zijn eigen uitspraken en eigen spreekwoorden, gezegden etc. Door mijn uitwisseling naar Ierland (met de SSgN), de lessen (RP) Engels in Nederland en het Amerikaans Engels wat ik gedurende mijn tijd in Amerika heb aangeleerd merk ik namelijk dat ik nu vaak een brug kan slaan tussen communicatieproblemen van Amerikanen met Ieren en/of Engelsen. Ik merk dat iedere week weer. Glenn zegt bijvoorbeeld iets wat voor hem een heel gewone uitspraak is en de Amerikanen begrijpen hem dan niet. Ik kan Glenn in dat geval wél volgen en “vertaal” het naar Amerikaans Engels.
Andersom maak ik hetzelfde mee met Amerikanen die dan iets tegen Hannah (een collega uit London) zeggen. Hannah is door die, voor haar onbekende uitspraak, dan verward en ik mag het weer oplossen. Op zich groeit mijn zelfvertrouwen hier wel door en daarmee ook de overtuiging dat men niet zo krampachtig moet doen over het aanleren van Engels. Hoe breder de kennis, hoe beter het is (als je het mij vraagt). En ja, in Canada is “by foot” nu eenmaal wél geaccepteerd, om maar een voorbeeld te noemen, dus waarom in Nederland (bijvoorbeeld) alleen maar “on foot” goed rekenen.

Zo, dat is er uit. Sorry hiervoor, maar dit was een frustratie die ik al een lange tijd met me meedroeg en die ik er nu dan toch maar even uit heb gegooid. Ik zal proberen dit soort betogen in het vervolg voor me te houden. Maar wellicht kunnen mijn collega’s in Nederland hier hun voordeel mee doen.

Deze maand dus hoogstwaarschijnlijk geen training in vechtsporten en/of chakuhachi lessen, maar goed, als dat bij deze maand blijft moet dan een keertje kunnen. Ik ben zelf ook wel zo competitief dat ik graag wil winnen met deze “probleemleerlingen”.

Mijn baas kwam vandaag naar me toe en nodigde me spontaan uit om eens samen naar een snackbar te gaan. Ik weet niet wat ik daar van moet denken, maar ik vind het allerminst een bijzonder aanbod.
Gisteren ben ik even uit eten gegaan bij mijn stamrestaurant (als dat ook een woord is in het Nederlands en anders heb ik dit zojuist als nieuw Nederlands woord geïntroduceerd).
Dat was erg grappig. Ik begin er inmiddels bijna aan te wennen dat ik als bijzondere gast word aangekeken als ik ergens kom (al wen je daar volgens mij nooit écht aan), maar het gene wat me gisteren overkwam is me nog niet eerder gebeurd.
Het begon heel onschuldig. Een groep oudere dames zat gezellig wat te tafelen, toen ik opeens de sfeer veranderde. Ze begonnen opeens te giechelen als een stel pubers en ze begonnen te fluisteren. Na een “konbanwa” (goedenavond) vroeg een van de vrouwen of ik met haar op de foto wilde. Gaap! (nee hoor, blijft leuk!) En uiteindelijk kon ik met alle gasten van dat restaurant op de foto. Daarna (en nu komt het) kwam een vrouwtje naar mij toe, met een door mij geschatte leeftijd van 387 jaar, en die ging voor mij op haar knieën en vroeg me ten huwelijk! Om maar meteen de vragen weg te nemen: nee, ik heb het niet gedaan en nee, waarschijnlijk was ze niet rijk. Wel een bijzondere ervaring.

Zaterdag over een week moet ik, volgens de verhalen van ALT’s die hier nu voor hun tweede of derde jaar zitten, de dag van mijn leven gaan krijgen. Ik ben heel benieuwd. De beschrijving van de locatie liegt er niet om: “het paradijs”, dus mijn verwachtingen zijn hooggespannen.
Maandag mag ik een vrije dag nemen om me voor te bereiden op de lessen Engels die ik ga geven aan kinderen van basisscholen hier in de gemeente. Dat is wel lekker dus. Helemaal omdat er dit weekend waarschijnlijk (net als afgelopen weekend) weer een typhoon over Kyushu (het eiland waar ik op woon) gaat komen, en dan houd ik met een beetje geluk toch nog twee dagen over waarop ik iets kan doen buitenshuis.
Iedereen alvast een fijn weekend gewenst en nog succes met de laatste werkdag van de week. Als dat iets is waar u tegenop ziet bedenk dan dat Japanners (althans docenten) gewoonlijk zeven dagen per week werken en wel van 08:00uur tot 19:00uur!