Het prestige project

Waarom weet ik niet precies, maar op de een of andere manier word ik hier gezien als dé expert op het gebied van onderwijs. Misschien heeft het er mee te maken dat ik (samen met Marco, een jongen uit Oostenrijk) de enige ben waarvoor Engels de tweede taal is en ik daardoor dus meer ervaring heb met het aanleren van Engels als tweede taal.
Hoe dan ook, sinds afgelopen week heb ik er een behoorlijke uitdaging bijgekregen.
Ik ben namelijk gevraagd om een nieuw project uit de grond te stampen: Engels onderwijs voorbasisschoolleerlingen. Omdat dit een compleet nieuw fenomeen is in Japan bestaan er geen boeken voor dit soort lessen en mag ik dus ook nog eens mijn eigen lesboeken gaan schrijven. (Tom: ik zat tot nu toe nog niet aan die 90 uur per week, maar ik weet zeker dat ik nu een heel eind ga komen.)
Wat dit voor mij tot een extra grote uitdaging maakt is het feit dat ik zelf helemaal geen ervaring heb op dit gebied. Ik heb wel eerder een lesboek geschreven, maar dat was voor MBO-leerlingen. Op het gebied van Engels aanleren aan basisschoolleerlingen ben ik nog een complete leek.

Maandag ga ik mijn eerste les draaien op een basisschool in Japan en op dit moment ben ik mezelf ernstig aan het verdiepen in het hoe en wat.
Voor de mensen die meelezen en eventueel tips hebben op dit gebied: GRAAG!
Gelukkig heb ik al aardig wat reacties, tips en suggesties binnen van mensen uit Nederland die aangesloten zijn bij de community Engels van digischool en het interessante is dat ik door deze nieuwe weg in te slaan zelf bijzonder veel wijzer word en allerlei nieuwe mensen leer kennen. Zo komt er in oktober bijvoorbeeld iemand van de website anglia.nl uit Nederland naar Japan toe en in Nagasaki proberen wij elkaar te ontmoeten om eens te praten over “Anglia” in Japan.
Voor deze speciale opdracht krijg ik helaas geen verhoging van mijn salaris, wel heb ik natuurlijk onderhandeld over een vergoeding op andere gebieden. Zo verdien ik bijvoorbeeld twee extra (betaalde) vrije dagen per maand, die ik kan opsparen, worden business trips (zoals die naar Nagasaki) vergoed en heb ik de vrijheid om met het geld van het schoolbestuur materialen aan te schaffen waarvan ik vind dat ik die nodig heb.

Al met al ben ik hierdoor nu toch wel een aardig groot gedeelte van mijn vrije tijd kwijt. Omdat ik ook naar Japan toe ben gekomen om Japans en de Japanse cultuur te leren kennen heb ik daarnaast als voorwaarde gesteld dat ik wel op z’n minst de tijd moet krijgen om dus die dingen te blijven doen die daar (voor mijn gevoel) bij horen. Op deze manier kan ik gelukkig dus wel mijn shakuhachi-lessen en vechtsporten blijven doen en daarnaast probeer ik op zijn minst één dag in het weekend vrij te maken voor mezelf.
Dit weekend is dat nog wat lastig (al lukt het wel, zoals jullie merken aan de nieuwe verhalen). Maar zodra ik meer en meer weet over de pedagogische en didactische werkvormen en überhaupt over Japanse basisschoolleerlingen denk ik dat het me steeds minder tijd gaat kosten en zal ik dus op den duur weer meer vrije tijd beginnen te krijgen.

Naast deze lessen Engels voor basisschoolleerlingen moet ik vanaf oktober ook iedere donderdagavond Engels gaan geven aan volwassenen. Dit is voor mij een fluitje van een cent, omdat ik dat al eerder heb gedaan tijdens mijn baan als leraar Engels voor het ROC in Deventer. Helaas levert ook dit mij geen extra geld op, maar dit is natuurlijk wel een kans om wat meer contacten te leggen met de gemeenschap.

Helaas zijn vandaag mijn BUDO-lessen in Kumamoto er bij in geschoten, omdat ik deze dag nog nodig had voor voorbereidingswerk op mijn “elementary school visit”, maar morgen ga ik lekker voetballen met ons internationale elftal in het grote park tegenover het kasteel van Kumamoto.

Iedereen een heel fijn weekend!